ดั่งลิขิตร้าย

บทนำ

ร่างสูงใหญ่กำลังเคลื่อนไหวด้วยจังหวะก้าวสม่ำเสมอบนผืนทราย อย่างทรงพลัง แสงอาทิตย์เพิ่งจะทาทาบเส้นขอบฟ้า กายกำยำบางส่วนยังมีเงาดำปกคลุม เรือนร่างสมบูรณ์แบบเคลื่อนที่ไปพร้อมเสียงคลื่นกระทบฝั่งคละเคล้าเสียงนกยามเช้าของหาดหน้าโรงแรมกึ่งรีสอร์ต

ชายหนุ่มในชุดกางเกงวอร์มขายาว เสื้อยืดฟิตพอดีตัวที่เผยให้เห็นไหล่หนา แผงอกผึ่งผาย หน้าท้องแน่นตึงขึ้นลอนพอเหมาะพองาม วิ่งช้าๆ ผ่านสวนหย่อมพักผ่อนเพื่อกลับไปยังบ้านพักของตนลึกไปด้านหลังวิลลาพักของแขก

เสียงโทรศัพท์ที่มีคุณสมบัติเป็นนาฬิกาพร้อมทั้งเครื่องวัดการเต้นของหัวใจในเวลาเดียวกันดังขึ้น ชายหนุ่มจึงรับสายผ่านบลูทูธที่ติดหู

“ว่าไงครับคนสวย โทรมาตอนนี้ได้นอนหรือยัง หรือว่าต้องออกไปถ่ายงานต่างจังหวัดครับ”

เสียงเอ่ยสบายๆ ไม่ได้เหมือนกำลังวิ่งออกกำลังกาย ทว่าเท้ายังมุ่งหน้าตรงไปบ้านของตนไม่หยุด

“นอนไม่หลับค่ะ”

น้ำเสียงอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาให้ความรู้สึกว่าเจ้าตัวกำลังไม่สบายใจ สีหน้าของคนที่ได้ยินจึงเคร่งขึ้นมา

“ตีตี้มีเรื่องหนักใจอะไรครับ อยากให้ช่วยอะไรบอกพี่ได้เลยนะ”

ไม่บ่อยนักที่ลูกพี่ลูกน้องสาวคนสนิทจะโทรหาด้วยน้ำเสียงไม่สดใส

“พี่เพชรอ่ะ รู้ทันอีกแล้ว สมกับเป็นพี่ชายที่รักของตีตี้จริงๆ เลย”

“ระวังนายตูนจะน้อยใจ”

เสียงเข้มแซวถึงพี่ชายแท้ๆ ของหญิงสาว เพราะอยากให้ญาติรุ่นน้องรู้สึกผ่อนคลาย

“พี่ตูนเป็นพี่ที่เคารพค่ะ”

“ครับๆ แล้วว่าไง ปัญหาของน้องสาวคนสวยของพี่น่ะ พี่อยากช่วยเราจะแย่แล้ว”

เขาเอ่ยเข้าเรื่อง ขณะที่ขายาวแข็งแกร่งผ่อนจังหวะวิ่งให้ช้าลง

“ตีตี้อยากรู้ว่าที่เกาะพอจะมีงานไหมคะ คือเพื่อนของตีตี้คนหนึ่งกำลังหางานทำอยู่น่ะค่ะ”

“เพื่อนเรา?”

ชายหนุ่มทวนคำบอกของอีกฝ่าย

“เท่าที่พี่จำได้ เพื่อนสนิทเราไปเรียนเมืองนอกนี่นา”

ญาติรุ่นน้องของเขาเป็นดารามีชื่อเสียง และทำงานมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ไม่ค่อยมีเวลาในแบบวัยรุ่นปกติทั่วไป ทำให้คบหาเพื่อนจนรู้ใจเพียงไม่กี่คน ข้อนี้เขารู้มาจากโตมรพี่ชายของเธอ

“ก็ใช่ค่ะ แต่คนนี้เป็นเพื่อนรุ่นพี่ ตอนเรียนตีตี้ก็ได้พี่เขานี่แหละติวให้ ไม่งั้นคงลำบาก แถมเกรดตอนจบคงไม่ออกมาดีขนาดนั้น”

การสนทนายังดำเนินต่อไปขณะร่างสูงใหญ่มาถึงสระน้ำขนาดใหญ่ท้ายวิลลา ที่นี่มีสระห้าสระ แยกตามมุมต่างๆ เพื่ออำนวยความสะดวกในการใช้ของผู้มาเข้าพัก

“อ๋อ คนที่นายตูนเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าเราปลื้มนักปลื้มหนา”

ญาติสาวออกจะภูมิใจรุ่นพี่ตัวเองแล้วมักเอ่ยถึงให้พี่ๆ ได้ยินเสมอ ทว่าเขาไม่เคยพบเจอเธอคนนั้นเพราะไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่จบม.ปลายและเพิ่งกลับมาเมื่อสามปีที่แล้ว หลังจากผู้เป็นป้าพี่สาวของแม่ขอให้มาช่วยดูแลธุรกิจ ชายหนุ่มทำงานให้กับบริษัทต่างชาติมาแล้วพักใหญ่ พ่อกับแม่ของเขาเองก็เห็นด้วยเพราะอยากให้ลูกชายกลับมาอยู่ไทยสักที โดยครอบครัวเขาก็เป็นหุ้นส่วนที่นี่ด้วย

“ค่ะ คนนี้แหละที่ตีตี้บอกว่าอยากให้เจอกับพี่เพชรสุดๆ แต่พี่เพชรแหละ กลับมาแล้วก็อยู่ที่เกาะซะส่วนใหญ่ พอมากรุงเทพฯ ทีตีตี้ก็ไม่ว่างตลอด เฮ้อ...”

“หึๆ ๆ แล้วเพื่อนเราเขาอยากมาทำงานบนเกาะอย่างนี้หรือเปล่าล่ะ พี่ว่าลองถามนายตูนหรือใบเตยไม่ง่ายกว่าเหรอ”

“โอ๊ย ไม่ไหวค่ะ เพื่อนพี่ตูนแต่ละคนแต่งงานแล้วทั้งนั้น แถมเจ้านายก็เจ้าชู้ขี้หลี ส่วนที่สำนักงานของพี่ใบเตยก็มีแต่พวกเมาท์ซุบซิบนินทาชาวบ้าน แล้วยิ่งมีข่าวเสียหาย...”

ปลายสายเงียบไปเหมือนตั้งใจหยุดพูด ทำให้คิ้วเข้มขยับเข้าหากันเล็กน้อย ทว่าจังหวะเดียวกันนั้น อยู่ๆ หญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏที่ปลายหางตา ชายหนุ่มเห็นว่าเธอเพิ่งก้าวขึ้นจากน้ำ สวมเสื้อคลุมแล้วเดินเลี้ยวอ้อมสระตรงมาทางเดินที่เขาผ่าน แต่แล้วก็ลื่นจนเขาต้องเข้าไปช่วยคว้าตัวเอาไว้ก่อนเธอจะล้มลงไป

ร่างที่เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอวบอิ่มเต็มมือแทบไม่ต้องจินตนาการใดๆ เมื่อเจ้าตัวโถมด้านหน้าเข้ามาและเกาะเขาเอาไว้ แขนกำยำสัมผัสได้ถึงความนุ่มหยุ่นอัดเบียดกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อุ๊ย...ขอโทษ แล้วก็...ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวบอกทำให้ชายหนุ่มต้องละจากการคุยโทรศัพท์ชั่วขณะ

“ไม่เป็นไรครับ”

ดวงตาคมยังนิ่งรักษาความคมกริบไว้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้ว่าเรือนร่างเร้าอารมณ์จะกระตุ้นสัญชาตญาณหนุ่มได้เป็นอย่างดี แต่คนอย่างเขาไม่ใช่พวกควบคุมอารมณ์ดิบของตนไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ขยับตัวถอยพร้อมทั้งคลายอ้อมแขนด้วยท่าทางสุภาพ

“ถ้าไม่ได้คุณ เมย์ต้องแย่แน่เลยค่ะ”

สาวอวบในชุดล่อแหลมมีสีหน้าราวเสียดายเล็กน้อย และยังอ้อยอิ่งไล้มือตามแผงอกกับลำแขนแกร่งก่อนจะยอมให้หนุ่มหล่อล่ำห่างมือ

“ครับ ยังไงก็ระวังด้วยนะครับ ยังเช้าอยู่อาจจะมีน้ำค้างแล้วคุณก็เพิ่งขึ้นมาจากสระ ขอตัวก่อนนะครับ”

เขาบอกไปตามมารยาทเจ้าของสถานที่ก่อนก้าวเท้าต่อไปโดยไม่หันกลับหลังอีกเลย ปล่อยให้ใบหน้าสวยเฉี่ยวเก้อกระดากกับท่าทางเฉยๆ นั้น

“มีอะไรหรือเปล่าคะ ตีตี้ได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วๆ”

“ไม่มีอะไรครับ”

เขาตอบปัดไปโดยไม่ได้ใส่ใจว่าเหตุการณ์เมื่อครู่จะเป็นอุบัติเหตุหรือความตั้งใจก็ตาม

“มาคุยเรื่องงานดีกว่า เท่าที่พี่รู้ ก็มีแค่ฝ่ายประชาสัมพันธ์และบริการนะที่ทำเรื่องรับสมัครคนเพิ่ม ไม่รู้ว่าเพื่อนรุ่นพี่เราจะไหวไหม มาอยู่บนเกาะต่างจังหวัด แถมยังตำแหน่งธรรมดาๆ เสียด้วยสิ”

“อย่างนั้นเหรอคะ อืม...ยังไงก็ขอบคุณพี่เพชรมากนะคะ เดี๋ยวตีตี้จะลองถามพี่เขาดูอีกที แต่ถ้าพี่ศศิตกลง แล้วไปสมัครงานที่นั่น พี่เพชรต้องรับนะคะ ห้ามปฏิเสธ”

เสียงใสๆ ออดอ้อน

“น้อมรับคำสั่งครับน้องสาวคนสวย”

ชายหนุ่มค่อนข้างเอ็นดูในความน่ารักขี้อ้อนของเธออยู่มากเพราะไม่มีน้องสาว จึงเล่นด้วยอย่างความสนิทสนมต่างจากมณีรัตน์พี่สาวของวาสิฐี ที่เขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายนัก

หญิงสาววางสายไปแล้ว เขาจึงยืดเส้นคลายกล้ามเนื้อหลังการวิ่งออกกำลังกายเมื่อมาถึงพื้นที่บ้านของตนเองซึ่งอยู่ด้านในสุด มีรั้วกั้นแบ่งส่วนจากรีสอร์ตชัดเจน

โดยบ้านหลังใหญ่ด้านหน้าคือบ้านของคุณสุพรรณีผู้เป็นป้า เจ้าของเกาะส่วนตัวซึ่งเปิดทำกิจการโรงแรมและรีสอร์ตใหญ่ สำหรับผู้คนที่สนใจท่องเที่ยวแบบธรรมชาติบริสุทธิ์ เนื่องจากเจ้าของเกาะพยายามคงความเป็นธรรมชาติเดิมไว้เต็มที่ การปลูกสร้างต่างๆ ต้องไม่ทำลายธรรมชาติเดิม ฉะนั้นนักลงทุนสนใจก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้รับการตกลงโดยง่าย ยิ่งเมื่อเพชรเข้ามานั่งแท่นเป็นรองประธานกรรมการยิ่งเข้มงวดในเรื่องนี้มากกว่าสมัยผู้เป็นป้า ทว่าหลายคนก็ไม่อาจปฏิเสธความสามารถที่เต็มเปี่ยมของชายหนุ่มได้ ด้วยเขาทำให้เกาะแห่งนี้มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักไปไกลทั้งโซนยุโรปและอเมริกา ทั้งยังพ่วงฐานะทายาทในอนาคตที่พนักงานรวมทั้งผู้คนที่เข้ามาอาศัยอยู่ในเกาะต่างก็ยอมรับนับถือไม่ต่างจากคุณสุพรรณีป้าของเขา

======