ร่างบอบบางยืนชะเง้อมองหาใครบางคน เธอได้รับการนัดหมายมีทหารเข้ามาแจ้งข่าวเมื่อสองชั่วโมง หากพบกันเธอหวังจะได้คำตอบในเรื่องอันเกิดขึ้นในวันนี้ ณ สวนหย่อมภายในราชวังแวนเดอเลียค่อนข้างมืด บรรดาพระสนมต่างเข้าตำหนักหมดแล้ว นาเดียเองรู้สึกกระอักกระอ่วนเช่นกันหากต้องพบกับเขาในที่ลับตาเช่นนี้
“นาเดีย!” เสียงเรียกชื่อทำเอาเธอชะงักหันมองทันที เห็นร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเข้ามา
“ท่านอัสลัน” นาเดียเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว
“ขอโทษที่ให้เจ้ารอนาน พอดีข้าติดธุระนิดหน่อย”
“ข้ารอท่านไม่นานเลยเจ้าค่ะ”
อัสลันก้าวมายืนเคียงแล้วยกยิ้ม นาเดียแก้มแดงปลั่งขึ้นมา เรื่องตำหนิแทบไม่มีในหัวเลย
“เป็นอย่างไรบ้าง อยู่ตำหนักสุริยะ ความจริงข้าเองก็ไปมาตำหนักนั้นบ่อย แต่ไม่มีโอกาสไปพบเจ้าเลย”
“ดีเจ้าค่ะ ทุกคนที่นั้นไม่มีใครพูดถึงเรื่องคุณนิลลนาเลย นาเดียรู้สึกโล่งใจมาก” นาเดียระบายยิ้ม และมันมีอิทธิพลต่อใจของอีกคน อัสลันรีบเ
