ทุกก้าวย่างที่ฉันเดินไปตามเส้นทางมุ่งไปยังตึกเรียนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด การกระทำและคำพูดของเขามันกรีดเข้าไปในใจย้ำๆซ้ำๆ
"ลียา" เสียงดังแว่วมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดที่จมดิ่ง
"แกเป็นอะไรหรือเปล่าฉันเรียกตั้งนาน" ฉันหยุดรอมิราที่รีบเดินขึ้นมายืนข้างๆแล้วมองสำรวจตามร่างกาย น้ำเสียงที่ถามออกมาล้วนมีแต่ความห่วงใย
"มิราฉันเจ็บ ฉันเหนื่อยที่ต้องอยู่ตรงนี่" คำพูดมากมายไหลพรั่งพรูออกมาจากข้างในอันบอบช้ำมันรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ยังนึกถึง มิรากอดฉันเอาไว้แน่นเพื่อปลอบใจ
"ใจเย็นนะแกมีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้นะ แล้วแกหายไปไหนมา
สองวันรู้ไหมฉันเป็นห่วงแกมาก ฉันเห็นแค่ข้อความแกส่งมา
บอกไม่ต้องเป็นห่วงแต่ฉันก็ไม่สบายใจอยู่ดี" คงเป็นฝีมือของพี่เพิร์ธที่ถือวิสาสะเอาโทรศัพท์ฉันส่งข้อความหามิรา ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า สภาพร่างกายตอนนี้ทั้งบอบช้ำและอิดโรยไม่พร้อมที่จะเข้าเรี
