พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 4 แรงดึงดูด

ฉันรีบเดินด้วยความรีบเร่งเพราะอีกไม่กี่นาทีฉันต้องเข้าเรียนก่อนที่จะสาย แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าตึกเสื้อช็อปสีแดงโดดเด่นสอดแทรกอยู่ท่ามกลางชุดนักศึกษาสีขาวมันสะดุดตาจนทำให้อยากรู้ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนหันหลังให้ ความสูงของเขาเรียกสายตาทุกคู่ให้หันมองโดยเฉพาะสาวๆไม่ยอมก้าวเดินไปข้างหน้าต่างหยุดชะงักนิ่งเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ ความสงสัยมากมายผุดขึ้นราวดอกเห็ดทำให้ฉันรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปหยุดมองอยู่ตรงข้างหน้าผู้ชายคนนั้น มันไม่แปลกหรอกที่ใครๆต่างพากันชะงักค้างตรึงอยู่กับที่แม้แต่ผู้ชายด้วยกันเองยังไม่เว้น ผู้ชายคนนั้นหล่อไร้ที่ติความนิ่งบวกกับสายตาเย็นชายิ่งเรียกความสนใจให้สาวๆถอดหัวใจออกมาวางกองอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่ลังเล ฉันจำใบหน้าหล่อเหลาและสายตาเรียบนิ่งเย็นชาคู่นั้นได้ดี เพราะเจ้าของใบหน้านั้นทำให้ฉันตกอยู่ในถวังค์ฝันมาแล้วเช่นกัน เราสองคนเพิ่งจะเจอกันไปเมื่อวานและฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาเป็นใคร เราสองคนต่างคนต่างยืนนิ่งพูดคุยกันทางสายตาจนสุดท้ายพี่เขาก็มีเพียงคำตอบสั้นๆที่ไม่ช่วยให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้นจากเดิม

ฉันอยากถามให้มากกว่านั้นแต่แววตาคู่นั้นดูจะไม่ต้องการให้ถามมากกว่าที่เขาอยากจะบอก

"เดินคิ้วผูกกันเป็นโบว์สวยเข้ามาเลยนะ" ฉันเดินมานั่งลงข้างๆมิรา เสียงแซวของเพื่อนทำให้ฉันต้องหันกลับมานั่งมองหน้ามิรานิ่งในสมองครุ่นคิดและหาคำตอบอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามบางอย่างที่อยู่ในใจออกมา

"แกจำพี่คนเมื่อวานที่เดินมาดักหน้าเราสองคนได้ไหม" จากที่ฉันไม่คิดจะสนใจใครเป็นพิเศษ พี่เขามีแรงดึงดูดสามารถดึงให้ฉันเดินเข้าไปหา บางทีเขาเหมือนกระดาษเปล่าไม่มีคำตอบลึกลับยากจะค้นหา บางทีเป็นเหมือนชายชุดดำสวมหน้ากากน้ำแข็งไม่อาจทะลุกำแพงเข้าไปใกล้ หรืออาจเป็นจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายที่ขาดหายรอให้ฉันนำชิ้นส่วนเข้าไปเติมเพื่อให้เห็นภาพเต็ม

"พี่เทพบุตรสุดหล่อหนุ่มวิศวะคนนั้นใช่ไหม ทำไมเหรอแก หรือพี่เขามาจีบแก" เสียงแหลมใสเต็มไปด้วยความตื่นเต้นของมิราดังขึ้นจนเพื่อนรอบข้างหันมามองเราสองคน ฉันรีบตีแขนมิราให้พูดเบาๆ สายตากลมใสของมิราจดจ้องอยู่บนใบหน้าของฉันเฝ้ารอคำตอบ

"ฉันไม่รู้ พี่เพิร์ธพูดไม่กี่คำแล้วเดินออกไป อย่างนี้คงไม่เรียกว่าจีบหรอกมั๊ง" เสียงของพี่เพิร์ธยังคงดังอยู่ในหูแม้จะผ่านไปนานกับการบอกชื่อไม่กี่คำแต่ฉันกลับจำมันได้ดี

"แหมๆ ไม่ให้เรียกว่าจีบแล้วจะให้เรียกอะไรรู้จักชื่อกันด้วย แกเคยจำชื่อคนที่เข้ามาจีบแกได้สักคนหรือเปล่าล่ะ แสดงว่าแกก็สนใจพี่เขาอยู่เหมือนกันหล่อขนาดนั้นไม่สนใจก็บ้าแล้ว" ยังคงเป็นมิราที่ยังพูดได้ไหลลื่นนผิดกับฉันที่ยังนั่งใบ้ไม่เชื่อว่ามันจะเป็นอย่างที่เพื่อนพูด

"แกหยุดแซวก่อนอาจารย์เข้าแล้ว" ฉันหันกลับไปด้านหน้าเมื่อเสียงของอาจารย์ช่วยเรียกสติหลุดลอยของฉันกลับมา

"สรุปเที่ยงนี้เรากินอะไรดี" ใช้พลังงานในการเรียนไปเยอะเที่ยงปั๊บมิราก็ถามหาของกิน

"ฉันว่าเรากินข้าวที่โรงอาหารคณะเรานี่แหละจะได้ไม่ต้องไปเบียดแย่งกับคณะอื่นเรามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว" พูดกับมิราเสร็จฉันเก็บของลุกออกจากห้อง

"อืมเอางั้นก็ได้" มิราไม่ขัดใจลุกเดินตามออกมา

"แกนั่นพี่คนนั้นนี่ ยังไงกันไหนบอกไม่จีบมาดักรอหน้าตึกขนาดนี้มันชัดยิ่งกว่าอะไร" เราสองคนเดินลงจากบันไดมาจนถึงชั้นล่าง จู่ๆเสียงของมิราก็พูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นทำให้ฉันต้องมองไปตามสายตาของมิราหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นว่าพี่เพิร์ธยืนล้วงกระเป๋านิ่งอย่างเคยโดยไม่สนใจสายตาคนอื่น

"พี่เขาไม่ได้มารอฉันหรอกอาจจะมาหาคนอื่นเรารีบไปกันเถอะ" ฉันรีบดึงมือมิราให้เดินตามแล้วเดินผ่านหน้าพี่เพิร์ธตรงไปยังโรงอาหาร พี่เพิร์ธเดินตามขนาบข้างก่อนจะพูดบางอย่าง

"กำลังจะไปกินข้าวกันใช่ไหมพี่ไปด้วย" เสียงทุ้มกังวาลดังเข้ามาในหูพร้อมกับจังหวะการเต้นของหัวใจฉันที่รัวผิดจังหวะฉันเงยหน้าขึ้นมองคนหน้านิ่งที่ยังมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่เข้าใจในขณะที่เราสามคงยังก้าวเดินไปข้างหน้า

"ดีเลยค่ะ" ยังคงเป็นมิราที่กระตือรือร้นตอบคำถามแทนฉัน ส่วนฉันยังคงเดินไปเงียบๆ

ฉันกับพี่เพิร์ธนั่งกินข้าวกันเงียบๆมีเพียงแค่ฉันคอยสังเกตทุกการกระทำของพี่เขาไม่โดยไม่รู้ว่าพี่เขาเองก็มองฉันอยู่เหมือนกัน สายตาทุกคู่มองมาที่เราและตกก็เป็นหัวข้อในการสนทนาของผู้คนรอบข้าง

"เลิกเรียนบ่ายสี่ใช่ไหมเดี๋ยวเจอกันนะ" พี่เพิร์ธเดินตามมาจนถึงหน้าตึก ก่อนจะพูดสั้นๆแล้วเดินออกไปโดยไม่รอคำตอบอีกตามเคย

"ชัดแล้ว เช้าถึงเย็นถึงพี่เขาจีบแกแน่ๆลียา ถึงพี่เพิร์ธจะพูดน้อยแต่โคตรมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา" มิรายืนยิ้มกว้างพูดพร่ำเพ้อถึงพี่เพิร์ธด้วยความหลงใหลได้ปลื้ม

"เพ้อเจ้อ" ฉันรีบลากแขนมิราเดินขึ้นบันได วิชานี้เป็นวิชาเรียนรวมสาขาฉันไม่อยากเป็นจุดสนใจถ้าเข้าเรียนสาย ฉันกับ

มิราเดินผ่านหน้าผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ยืนจับกลุ่มพูดคุยกันหน้าห้อง

"เอาตัวไปเสนอมาหรือไงถึงทำให้พี่เพิร์ธวิ่งมาหา" คำพูดของผู้หญิงกลุ่มนั้นทำให้ฉันกับมิราชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองหน้าผู้หญิงกลุ่มนั้นกำลังยืนมองหน้าฉันสองคนอย่างไม่พอใจ พวกเราไม่รู้จักกันมาก่อนแต่แววตาท่าทางของผู้หญิงกลุ่มนั้นทำเหมือนฉันเป็นศัตรูคู่แค้นกันมาเป็นชาติ

"ถ้าเมื่อกี้ถามเพื่อนฉันอยู่ล่ะก็ ฉันตอบแทนได้เลยว่าเพื่อนฉันสวยระดับนางฟ้าแค่ยืนอยู่เฉยๆผู้ชายก็เดินเข้ามาหา ไม่ต้องวิ่งไปเสนอหรือใส่พานประเคนให้เหมือนใครแถวๆนี้" ฉันกระตุกแขนเสื้อของมิราเพราะคำพูดประชดประชันของเพื่อนเหมือนจะไปกระตุ้นความโกรธให้ผู้หญิงกลุ่มนั้นมากขึ้น มิราเป็นคนประเภทไม่ยอมให้ใครเสียด้วยฉันกลัวจะเกิดเรื่อง

"พอเถอะมิรา" ฉันกระซิบบอกมิราไม่อยากมีเรื่องกับใครถ้าไม่จำเป็นและมันก็ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนคงไม่ดีแน่หากอาจารย์เดินมาเจอเข้า

"แกว่าใครห๊ะ" เสียงแว๊ดๆของผู้หญิงคนที่ว่าให้เราร้องดังลั่นเรียกสายตาเพื่อนร่วมคลาสให้หันมามอง

"ใครมันอยากจะรับก็รับไปสิ นี่คงเอาตัวไปเสนอแล้วพี่เขาไม่เอาถึงได้คันมาหาเรื่องคนอื่น" มิราสวนกลับด้วยคำพูดแสบๆคันๆพอกัน

"อีบ้า" ผู้หญิงคนนั้นพวกเราร้องลั่นพร้อมกับเดินสาวเท้าเข้าหาเตรียมง้างมือจะตบ

"เข้ามาสิถ้าไม่ยากโดนส้นเข็มทิ่มซิลิโคนแตก" มิราก้มลงหยิบรองเท้าขึ้นมาถือง้างในมือเตรียมสวนกลับเหมือนกันทำให้ผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อนชะงักไม่กล้าเดินเข้าใกล้

"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าทำไมไม่รีบเข้าห้อง" เสียงของอาจารย์ดังแว่วมาจากทางด้านหลังทำให้มิราต้องรีบวางรองเท้าลงแล้วผู้หญิงกลุ่มนั้นถอยหลังออกไป

"เปล่าค่ะอาจารย์พวกหนูกำลังจะเข้าห้องเดี๋ยวนี้ค่ะ" พวกนั้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าเราเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

"แล้วเธอสองคนล่ะจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม" ฉันกับมิรา

มองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วรีบตอบอาจารย์ออกไป

"รีบเข้าตอนนี้เลยค่ะอาจารย์" ฉันลากแขนมิราเดินเข้าห้อง และเดินผ่านโต๊ะของผู้หญิงกลุ่มนั้นที่นั่งอยู่ก่อน สายตาไม่เป็นพอใจจ้องมองยังฉันอย่างคนหาเรื่อง ฉันเชื่อแล้วว่าพี่เพิร์ธมีแรงดึงดูดจริงๆแค่เจอกันแค่วันเดียวฉันเกือบได้เรื่อง