พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 6 ห่วง

ฉันยืนมองใบหน้าหล่อๆของพี่เพิร์ธที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาไปโดนอะไรมาในหัวใจของฉันมันรู้สึกบางอย่าง ฉันอยากจะถามไปมากกว่านั้นก็คงทำไม่ได้เราเพิ่งรู้จักกัน อีกอย่างท่าทางพี่เขาก็ไม่ได้อยากจะเล่า พี่เพิร์ธเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับร่องรอยบาดแผลบนหน้าตัวเองสักเท่าไหร่ ฉันจึงทำได้เพียงแค่ถามว่าเจ็บไหม อยู่ๆดีความรู้สึกเป็นห่วงมันวิ่งชนผนังหัวใจของฉันจนรู้สึกได้

"แผลแค่นี้ไม่ทำให้รู้สึกหรอกรีบขึ้นเรียนสิพี่แค่แวะมาหา" พี่เพิร์ธกำลังจะหันหลังเดินหนีอีกตามเคย ถ้าฉันสังเกตไม่ผิดสายตาของพี่เขาดูวูบไหวก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก

"พี่เพิร์ธคะเที่ยงนี้พี่จะมานี่อีกไหมคะ" ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันถามมออกไปอย่างนั้น ฉันแค่ห่วงแผลกับรอยซ้ำบนหน้ากลัวว่าพี่เขาจะปล่อยมันไว้เฉยๆโดยไม่ทำอะไร

"แล้วลียาอยากให้พี่มาหรือเปล่า" พี่เพิร์ธไม่ตอบคำถามแต่กลับเป็นฝ่ายโยนคำถามให้ฉันเป็นคนตอบ

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าพร้อมกับตอบออกไปทันทีแทบไม่ต้องคิด ฉันอยากทำแผลให้พี่เขาไม่อยากปล่อยให้มันระบมแดงเป็นรอยซ้ำมันคงเจ็บน่าดู

"อืม" พี่เพิร์ธพยักหน้าแล้วตอบเพียงสั้นๆ สุดท้ายพี่เขาก็หันหลังเดินออกไป ฉันยืนมองร่างสูงยาวกับแผ่นหลังที่สวมทับด้วยเสื้อช็อปสีแดงค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งตัดสินใจหันหน้ากลับไปทางบันไดเพื่อเดินขึ้นตึกเรียน

"ลียา" เสียงนุ่มทุ่มคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องชะงักเท้าหันกลับมาทางเดิม

"อ้าวพี่โซ่" พี่โซ่เป็นลุงรหัสของฉันพี่เขากำลังเดินเข้ามาหา

"กำลังจะขึ้นเรียนใช่ไหมเดินไปพร้อมกันนะ" พี่โซ่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยชวนให้ขึ้นเรียนพร้อมกัน ทำให้ฉันได้เห็นหน้าพี่เขาใกล้ๆ บนใบหน้าของพี่โซ่มีแผลกับรอยฟกซ้ำไม่ต่างจากพี่เพิร์ธและดูเหมือนจะมีมากกว่าด้วยซ้ำ หน้าพี่เขาบวมอย่างเห็นได้ชัดโดยเฉพาะมุมปากแผลแตกค่อนข้างใหญ่ ฉันตกใจจนต้องรีบถามด้วยความเป็นห่วง

"หน้าพี่โซ่ไปโดนอะไรมาคะทำไมมีแผลและรอยฟกซ้ำเต็มเลย" ฉันค่อนข้างสนิทกับพี่โซ่เพราะเขาเป็นพี่รหัสที่คอยเทคแคร์ใส่ใจฉันดีมากๆ ฉันจึงกล้าพูดกล้าคุยกับพี่โซ่ได้อย่างสนิทใจ

"พี่มีเรื่องนิดหน่อยแต่ไม่เป็นอะไรมาก" พี่โซ่ตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ชาย

"แล้วพี่โซ่ไปหาหมอล้างแผลมาหรือยังคะ" แผลมันค่อนข้างใหญ่มันบวมแดงอย่างมาก

"ยังครับพี่ไม่เป็นไรมากไม่อยากไปให้เสียเวลา" พี่โซ่ยังคงยิ้มได้เหมือนไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ

"ไม่ได้นะคะเผื่อแผลติดเชื้อขึ้นมาแย่เลย" ฉันคะยั้นคะยอให้พี่โซ่ไปหาหมอเพื่อตรวจดูแผล ฉันเป็นห่วงถ้าเกิดแผลมันติดเชื้อขึ้นมามันจะแย่เอา

"เอางี้ไหมเที่ยงนี้กินข้าวเสร็จลียาช่วยทำแผลให้พี่สิแค่นี้พี่ก็ไม่ต้องไปหาหมอให้ยุ่งยาก" พี่โซ่ยิ้มกว้างพร้อมกับเสนอไอเดีย

"แต่ว่าลียา...." ฉันอึกอักกำลังจะบอกพี่โซ่ว่าเที่ยงนี้มีธุระต้องทำแผลให้ใครอีกคนเหมือนกัน ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดพี่โซ่รีบพูดแทรกขึ้น

"รีบขึ้นห้องเถอะใกล้ถึงเวลาเรียนเดี๋ยวสายเอา" พี่โซ่พูดตัดบทไม่รอให้ฉันตอบแล้วก้าวขาเดินนำฉันขึ้นบันไดไปทำให้ฉันต้องรีบเดินตาม

"พี่โซ่คะ...." ฉันกำลังจะบอกพี่โซ่อีกครั้งแต่ก็ไม่ทันพี่โซ่ตัดบทก่อนเสมอ

"ถึงห้องเรียนแล้วลียารีบเข้าไปสิเดี๋ยวสายนะ เที่ยงนี้เจอกันนะครับเรียนเสร็จพี่จะเดินมาหาที่ห้องเราจะได้ไปกินข้าวพร้อมกันจากนั้นลียาจะได้ทำแผลให้พี่ด้วย" พี่โซ่ดันหลังฉันเข้าห้องแล้วโบกมือลาจากนั้นจึงรีบเดินออกไปทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้พูดอะไร

"เมื่อกี้ใช่พี่โซ่หรือเปล่าอย่าบอกนะว่าพี่โซ่ไปรับแกที่คอนโดแล้วออกมาด้วยกัน" ฉันยังไม่ทันได้นั่งมิราก็รัวคำถามสายตาของมิรามองออกไปตรงประตูห้องก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันเฝ้ารอคำตอบ

"เบาๆสิแกมันไม่ใช่อย่างที่แกคิด" ฉันรีบปรามมิราไม่ให้เสียงดังเพราะเห็นสายตาหลายคู่มองมาที่เรา จากนั้นฉันจึงนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่างข้างมิราแล้วตอบคำถามที่เหลือ

"ฉันเจอพี่โซ่ตอนกำลังเดินขึ้นบันไดก็เลยมาด้วยกัน"

"แล้วทำไมต้องหน้าเครียดขนาดนั้นด้วย" มิราคงสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดฉันจึงเล่าทุกอย่างให้มิราฟังไม่คิดจะปิดบัง

"ถ้าพี่โซ่มาหาแกตอนเที่ยงก็บอกความจริงพี่โซ่ไปแค่นั้นเองแกไม่เห็นต้องคิดมาก ฉันเข้าใจว่าแกเกรงใจพี่โซ่แต่ถ้าแกมีธุระจริงๆฉันเชื่อว่าพี่โซ่ต้องเข้าใจ" ฉันพยักหน้าเข้าใจที่มิราพูดความจริงฉันตั้งใจไว้ว่าจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน

"ไปกินข้าวกันเลยไหมครับพี่หิวข้าวมากๆ" ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับมิรา พี่โซ่ยืนรออยู่แถวๆหน้าห้องพอพี่โซ่เห็นฉันจึงเดินปรี่เข้ามาหาและชวนไปกินข้าว ฉันอึกอักคิดหาคำพูดดีๆบอกพี่โซ่เพื่อรักษาน้ำใจพี่เขา

"แกไม่รีบบอกพี่เขาไปล่ะว่าแกมีนัดกับพี่เพิร์ธ" มิราแอบกระซิบข้างหูฉันตอนเดินตามพี่โซ่ลงมาข้างล่าง

"ใจเย็นก่อนมิราฉันไม่มั่นใจว่าพี่เพิร์ธจะมาหรือเปล่า" ฉันกระซิบตอบกลับมิราจนเราเดินมาถึงชั้นล่าง สายตาของฉันจึงไปสะดุดหยุดตรงร่างสูงของพี่เพิร์ธยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม

"พี่โซ่คะ" ขาฉันหยุดนิ่งอยู่กับที่เหมือนถูกล็อคอัตโนมัติมองตรงไปยังพี่เพิร์ธก่อนจะเอ่ยเรียกพี่โซ่

"ลียาเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวคนเยอะ" พี่โซ่หันมาเรียกฉันให้เดินตามในขณะที่ฉันยังยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมแววตาฉายชัดถึงความกังวล

"ลียาไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะเอาไว้วันหน้าแล้วกัน" เหมือนพี่เพิร์ธจะรู้ว่าฉันกำลังคิดหนักจึงรีบพูดขึ้นเพื่อไม่ทำให้ฉันต้องลำบากใจ

"เดี๋ยวสิคะพี่เพิร์ธ" ฉันเรียกพี่เพิร์ธไว้เพราะพี่เขาก้าวขาออกไปจากจุดที่ยืน

"พี่โซ่คะลียาขอโทษด้วยนะคะ เที่ยงนี้ลียาไม่ว่างน่าจะทำแผลให้พี่โซ่ไม่ได้ ถ้าพี่โซ่ไม่ว่าหรือไม่ติดอะไรบ่ายสามลียาว่างเดี๋ยวลียาจะทำแผลให้พี่เองได้ไหมคะ" ฉันหันมาพูดกับพี่โซ่ส่วนใจของฉันมันวิ่งตามพี่เพิร์ธไป

"เดี๋ยวสิลียา...." ขาฉันก้าวอัตโนมัติตามเสียงหัวใจเพราะแผ่นหลังกว้างของพี่เพิร์ธกำลังห่างออกไปเรื่อย

"เดี๋ยวฉันมานะแก" สมองคิดบางอย่างได้ฉันจึงหันมาตะโกนบอกมิรา แล้วรีบวิ่งตามพี่เพิร์ธออกไปทันทีโดยไม่ได้หันกลับมาดูคนข้างหลังอีก

แฮ๊ก แฮ๊ก

เสียงหอบหายใจดังถี่ๆฉันรีบวิ่งตามเพิร์ธมาจนทันพี่เขาและดึงแขนเสื้อพี่เขาให้หยุดเดิน

"พี่เพิร์ธรอลียาด้วย" น้ำเสียงของฉันติดขัดด้วยความเหนื่อย

"ไม่ไปกินข้าวกับแฟนแล้วเหรอครับ" พี่เพิร์ธหันกลับมาหาฉันแล้วถามบางอย่างออกมา

"พี่โซ่เป็นพี่รหัสลียาค่ะไม่ใช่แฟน พี่เพิร์ธตามลียามานี่หน่อยได้ไหมคะ" ฉันชี้นิ้วไปตรงโต๊ะประจำของฉันกับมิราเพราะอยากทำแผลให้พี่เพิร์ธ

"ทำไมครับ" พี่เพิร์ธทำหน้าสงสัย

"ลียาอยากทำแผลให้พี่เพิร์ธค่ะลียาไม่อยากเห็นพี่เจ็บ" ใบหน้าของพี่เพิร์ธมีความสงสัยคงเพราะไม่เห็นกล่องยาอยู่ในมือของฉัน

"ลียาสั่งไรเดอร์ซื้อยามาให้เดี๋ยวก็คงถึงค่ะ เราไปนั่งรอตรงนั่นก่อน" ฉันเดินนำพี่เพิร์ธไปตรงโต๊ะทำให้พี่เขาต้องขยับตัวเดินตาม

"พี่ไม่ได้เจ็บไม่ต้องล้างก็ได้ครับ" พี่เขาเดินมานั่งลงข้างฉัน

"ไม่ได้ค่ะต้องล้างปล่อยไว้เฉยๆมันอาจติดเชื้อ" ฉันมองหน้าพี่เพิร์ธย้ำความตั้งใจของฉัน ไม่นานไรเดอร์ก็เอายามาส่ง

ฉันเอาก้านสำลีที่มียาแตะลงตรงมุมปากของพี่เพิร์ธอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวพี่เขาเจ็บ ในขณะที่สายตาของพี่เพิร์ธจดจ้องอยู่ใบหน้าฉันตลอดเวลาตอนฉันลงมือทำแผลให้โดยไม่พูดอะไร ฉันต้องหลบสายตาคมของพี่เพิร์ธบ่อยครั้งเพราะมันทำให้มือฉันสั่นและหัวใจเต้นแรงเมื่อมองหน้าพี่เขาใกล้ๆ กว่าจะทำแผลเสร็จฉันรู้สึกว่าใช้เวลาไปเนิ่นนาน

"ขอบคุณครับ" น้ำเสียงนุ่มทุ้มสายตาอ่อนโยนของพี่เพิร์ธทำให้ฉันใจสั่น พี่เพิร์ธวางฝ่ามือตัวเองทาบทับลงมือของฉันที่ยังคงอยู่บนใบหน้าของพี่เขาทำให้มือของฉันแนบสนิทอยู่บนแก้มของพี่เขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หัวใจฉันเต้นโครมครามขึ้นมาทันทีจนกลัวว่าพี่เพิร์ธจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นผิดจังหวะ สายตาละมุนของพี่เพิร์ธจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาของฉันอยู่เนิ่นนาน ฉันเหมือนโดนสะกดให้หยุดนิ่งแทบหยุดหายใจ หัวใจของฉันมันกำลังผิดปกติควบคุมความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในหัวใจไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันเริ่มชัดเจนขึ้นทุกทีฉันควรทำยังไงดีกับมัน