หลังจากผมส่งลียาที่คณะเสร็จแล้วผมเดินมาหลังตึกเหมือนเช่นเคย ช่วงเช้าผมไม่มีเรียนแต่ต้องตื่นเช้าเพื่อมารับลียามามหาลัยเพราะคิดว่าไอ้โซ่มันคงไม่อยู่เฉยปล่อยให้ผมเดินเกมส์นำไปก่อน แล้วมันก็จริงอย่างที่ผมคาดไว้มันกำลังดิ้นตามแถมรุกหนักขึ้นกว่าเดิมจนผมชักจะสนุกตามและอยากเอาชนะมากขึ้นทุกที ผมแทบทนรอดูมันเหมือนไส้เดือนดิ้นในขี้เถ้าไม่ไหว
"เรื่องที่กูเตือนมึงไม่เปลี่ยนใจแน่นะ" ผมมองไปทางต้นเสียงที่ถามผมขึ้นมาทั้งผมยังเดินไปไม่ถึงเก้าอี้ตัวประจำ ไอ้สกายมันนอนเหยียดตัวพาดยาวอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมของมันโดยไม่มีทีท่าจะขยับลุก มันยังคงยิงคำถามเดิมย้ำซ้ำอีกรอบกับผมทั้งที่มันก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
"แล้วมึงเคยเห็นกูทำอย่างนั้นหรือเปล่าล่ะ" ผมเดินไปเหยียดตัวนอนตรงม้ายาวตัวประจำแล้วตอบมันออกไปโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
"ถ้ามึงมั่นใจแล้วกูคงห้ามมึงไม่ให้ดึงคนอื่นมาเกี่ยวไม่ได้สินะ" มันเป็นคำถามโยนหินถาม
