พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 7 เดินเกมส์

รอยยิ้มร้ายของผมผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อสายตาคมกริบของผมมองไปเห็นไอ้โซ่มันเดินลงบันไดมาพร้อมกับลียาผมเพิ่งเริ่มแต่มันกลับดิ้นไม่หยุด ผมมองผ่านมันไปเจอกับสายตาของลียาที่มองผมอยู่ก่อนใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความกังวล แค่นี้ก็ทำผมมั่นใจได้ว่าถ้าผมจะเดินเกมส์ต่อจากนี้คนที่ลียาจะเลือกต้องเป็นผมแน่นอนเพราะสายตาเธอมันบ่งบอกอย่างนั้น ผมเริ่มสนุกกับเกมส์นี้มากขึ้นทุกทีรู้ดีว่าตัวเองต้องทำยังไงต่อจากนี้

ก่อนจะเดินออกมาผมส่งยิ้มเยาะให้ไอ้โซ่ต่อหน้าลียามันทำอะไรผมไม่ได้คงทำได้แค่เพียงยืนกำมือแน่น คำพูดเพียงไม่กี่คำของผมทำให้ลียาหวั่นไหวเพราะเสียงเรียกของลียาที่พยายามรั้งผมไว้ทำให้ผมได้รู้ว่าลียาเลือกที่ทิ้งไอ้โซ่ไว้ข้างหลังนั่นยิ่งทำให้ผมสะใจกว่าทุกครั้ง ลียาและไอ้โซ่กำลังเดินเข้ามาในบ่วงที่ผมวางไว้ และคงอีกไม่นานที่ไอ้โซ่มันจะถูกแผดเผาอยู่ในกองไฟเหมือนที่ผมเคยเจอ

เสียงฝีเท้าวิ่งตามมาแล้วหยุดลงพร้อมกับเสียงเรียกของลียาดังอยู่ไม่ไกล ผมชะลอฝีเท้าลงเพื่อหยุดรอให้แผนมันดำเนินไป แขนเสื้อผมถูกกระตุกโดยใครบางคนทำให้ผมรู้สึกพอใจที่มันเป็นไปตามที่คิด มุมปากผมเผยรอยยิ้มเยือกเย็นยากคาดเดาความรู้สึกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับลียา ผมเจ็บตัวแค่เล็กน้อยส่วนไอ้โซ่เจ็บทั้งตัวทั้งใจเมื่อคนที่มันรักวิ่งตามผมมา ลียาเลือกมาทางผมก่อนไม่ใช่มันและผมจะทำให้เธอตกลงไปในหลุมพลางที่ขุดไว้รวมทั้งไอ้โซ่ที่มันหลงวิ่งตามเธอมา

"ลียาว่าพี่เพิร์ธไปให้หมอตรวจอีกทีก็ดีเหมือนกันนะคะ" ลียานั่งทำแผลให้ผมจนเสร็จและพูดย้ำให้ผมไปหาหมอ ผมยังคงนั่งนิ่งมองหน้าเธอไม่ละสายตาไปไหน ใบหน้าของลียาเห่อแดงทุกครั้งเมื่อสบสายตาคมกริบของผมคอยเฝ้ามองจนเธอต้องหลบตาก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันหลากหลายบอกไม่ถูกเช่นกัน มันรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดมานานมากการมีใครใส่ใจทำแผลให้ทั้งที่มันไม่เคยมี ผมเผลอเอามือตัวเองยกขึ้นมาวางทาบทับบนฝ่ามือเธอแนบแก้มแล้วนึกถึงความอบอุ่นตอนเด็กมีแม่คอยทำแผลให้ผมตอนหกล้มเสมอ ผมไม่เคยสัมผัสถึงความอบอุ่นนั้นอีกเลยตั้งแต่แม่ของผมจากไป ลียาทำให้มันเกิดขึ้นมาอีกครั้งกว่าจะรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรไปเมื่อเธอพยายามดึงมือออก

"แค่นี้ก็พอแล้วพี่มีพยาบาลดีทำแผลให้ดีขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอ" คำพูดที่ลียาพูดก่อนหน้ามันวนเข้ามาในหัวทำให้ผมต้องรีบตอบกลับไป

"ลียาแค่ล้างแผลและทายาให้มันอาจจะอักเสบข้างในก็ได้นะคะ" แววตาและน้ำเสียงของลียามันออกมาจากใจเธอจริงๆไม่ใช่การเสแสร้ง ผมกำลังจะบรรลุและเข้าใกล้เป้าหมายที่ผมวางไว้มากขึ้นทุกที ผมจะทำให้ไอ้โซ่ค่อยๆซึมซับความเจ็บปวดไปทีละน้อยจนมันจุกอกและแตกสลายไม่ทันตั้งตัว

"ลียาว่างไหมครับ พี่อยากเลี้ยงข้าวเป็นการขอบคุณที่ช่วยทำแผลให้" ผมได้ยินตอนที่ลียาบอกกับไอ้โซ่ว่าจะไปทำแผลให้ ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น และปล่อยให้มันเฝ้ารออย่างทุรนทุรายเหมือนที่ผมกับแม่เฝ้ารอทุกวัน

"ไม่ต้องหรอกค่ะลียาไม่ได้ทำอะไรมาก" ผมจะไม่ยอมให้ลียาปฏิเสธและพลาดการนั่งรอดูความเจ็บปวดของมัน

"ลียาไม่ไว้ใจพี่สินะถึงไม่ยอมให้พี่เลี้ยงข้าว" ผมทำหน้าเศร้าเพื่อรอโอกาส

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ" ลียารีบส่ายหน้าปฏิเสธดูก็รู้ว่าเธอแคร์ใคร

"งั้นให้พี่เลี้ยงเถอะพี่ไม่ชอบติดหนี้ใคร" ผมพูดอย่างที่คิดผมไม่ชอบติดหนี้กับใครต้องสะสางให้มันจบทุกเรื่อง

"เป็นช่วงเย็นได้ไหมคะลียาบอกพี่โซ่ไว้ว่าจะไปทำแผลให้" ความใจอ่อนของเธอจะทำร้ายเธอเข้าในสักวัน

"พี่ไม่อยากให้ลียากลับดึกมาก ถ้าลียากลัวผิดสัญญาโทรบอกเพื่อนลียาให้ช่วยทำแผลให้ไอ้โซ่มันสิ" ผมรีบเสนอทางออกและปิดทางที่ลียาจะปฏิเสธ ผมเดินเกมส์มาไกลเกินกว่ายอมถอยหลังไปเริ่มใหม่

"พี่เพิร์ธรู้จักกับพี่โซ่ด้วยเหรอคะ" ผมคงเผลอพูดบางอย่างให้เธอสงสัย

"พี่เคยบอกลียาแล้วไม่ใช่เหรอครับถ้าคนไหนที่พี่สนใจพี่หาข้อมูลเกี่ยวกับคนนั้นได้ไม่ยาก โดยเฉพาะคนที่จะมาเป็นคู่แข่งหัวใจกับพี่ยิ่งต้องรู้" ลียาหน้าแดงระเรื่อเธอรีบก้มหน้าหลบสายตาวาวของผม ในใจผมคิดไปว่ามันง่ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเกมส์นี้ผมคงใช้เวลาปิดในเวลาอันรวดเร็วโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมาก เมื่อหมากของผมพร้อมเล่นตามคนจับวาง

"นะครับพี่แค่อยากเลี้ยงข้าวสักมื้อพี่สัญญาว่าจะไม่พาลียา

กลับดึกแค่กินข้าวหรืออาจดูหนังสักเรื่อง นะครับได้ไหม" ผมกัดฟันทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบเพื่อให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น

"งั้นลียาโทรขอโทรบอกมิราก่อนนะคะ" เมื่อลียาขอตัวเดินออกไปคุยกับเพื่อนรอยยิ้มของปิศาจร้ายก็ผุดขึ้น

"ไปรถพี่นะครับส่วนรถลียาเดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องขับกลับไปไว้ที่คอนโดให้กินข้าวเสร็จพี่จะไปส่งลียาเองจะได้ไม่ต้องเหนื่อย" ผมเริ่มรุกมากขึ้นเมื่อเห็นว่าลียาเริ่มเปิดใจรับผม มันเป็นความโชคดีในความโชคร้ายของผมถึงแม้ผมจะไม่เหลือใครอย่างน้อยผมยังเหลือคุณตาที่คอยสนับสนุนดูแลไม่ห่าง ผมจึงไม่ต้องการของอะไรที่มันเป็นของพ่อสักชิ้น แต่เพื่อแม่ที่ทุ่มเทของผมจะไม่ปล่อยให้พวกมันได้อะไรไปเพราะนั่นมันเป็นน้ำพักน้ำแรงที่แม่ของผมช่วยกันผลักดันกับพ่อจนมันเติบโตมีมูลค่ามหาศาล พวกมันสองคนแม่ลูกไม่ควรได้อะไรจากพ่อผมไปแค่เข้ามาเกาะดูดเลือดเสวยสุขในบ้านมันก็มากเกินไป ผมไม่อยากนับญาติกับคนที่เป็นสาเหตุทำให้แม่ผมตรอมใจจนตายจากการถูกหักหลัง

"ก็ได้ค่ะ" ลียายื่นกุญแจรถให้ ผมโทรหาลูกน้องที่เป็นคนของคุณตาส่งมาช่วยดูแลจัดการตามคำสั่ง

ผมพยายามทำให้ลียาไว้ใจปล่อยใจกับผมสำหรับเรื่องพวกนี้มันไม่ยากหากผมจะทำ ทุกอย่างในวันนี้มันราบรื่นกับผมมากแม้จะต้องทนกับความเบื่อผมก็พยายามฝืนทำมัน

ผมมาส่งลียาที่คอนโดไม่ดึกมากนัก ขณะจอดรถใต้คอนโดผมเห็นรถของไอ้โซ่มันจอดอยู่มันคงมาดักรอลียา แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้มันง่ายๆถ้าไม่ได้เห็นมันดิ้นพล่านเหมือนถูกไฟลน

"พี่ไปส่งข้างบนนะ" ลียากำลังจะเปิดประตูรถลงผมจึงรีบพูดดัก

"แต่..." ลียากำลังจะอ้าปากปฏิเสธ

"พี่แค่เป็นห่วงถ้าเห็นลีลาเข้าห้องปลอดภัยพี่ก็จะกลับไม่กวนลียาหรอก" ผมชิงพูดก่อนเพราะรู้ว่าเธอยังไม่ไว้ใจขนาดให้ผมไปส่งถึงห้อง

"งั้นก็ได้ค่ะ" ลียาลงจากรถสปอร์ตคันหรูของผมจึงรีบเดินตามประกบแนบชิดลียาเพราะรู้ว่าไอ้โซ่มองอยู่ มันคงจุกอกตายที่ลียาวิ่งตามผมมาแถมยังผิดสัญญาไม่ไปทำแผลให้มัน ผมจะตามแย่งของรักมันทุกชิ้น โดยเฉพาะลียาผมก็ยิ่งห้ามพลาด ยิ่งมันรักมากเท่าไหร่ผมยิ่งอยากแย่งมันมากขึ้นเท่านั้น และผมต้องได้สิ่งนี้ก่อนมันด้วย

"ฝันดีนะครับเจอกันพรุ่งนี้" ผมยืนส่งลียาหน้าห้องไม่ได้เร่งรีบเข้าไปให้เธอตื่นกลัว เพราะถึงยังไงข้างในนั้นผมต้องได้เข้าไปก่อนไอ้โซ่

"ค่ะพี่เพิร์ธก็ฝันดีเหมือนกันนะคะ" ลียายืนยิ้มหวานให้ผมตรงประตูที่เปิดค้างพร้อมบอกฝันดีก่อนจะเข้าไปข้างใน

"หึ" เสียงหัวเราะเย็นเยียบของผมดังขึ้นเบาๆก่อนจะหันหลังออกจากห้องนั้นลงมาที่รถ ยังไม่ทันจะได้ขึ้นรถเสียงเรียกก็ดังขึ้น

"ไอ้เพิร์ธ"