"มึงกะจะแดกให้ตายวันเดียวเลยหรือไง" ผมกับไอ้สกายยังคงนั่งดื่มอยู่ในห้องประจำ แม้สายตาของมันคอยกวาดมองลงไปดูลูกค้าที่อยู่ข้างล่างแต่ก็ไม่วายหันมาพูดจาประชดประชัน
"กูก็กินอย่างนี้ทุกวันหรือเปล่าวะ" น้ำเสียงของผมยังคงราบเรียบแววตาไม่หวั่นไหวกับคำพูดประชดแดกดันของมัน ภาพใบหน้าใครบางคนที่มักจะผุดขึ้นมาในหัวผมบ่อยครั้ง มันกวนใจจนทำให้ผมต้องใช้เหล้าสั่งสมองไม่ต้องจดจำ
"มึงรู้ดีไอ้เพิร์ธถ้ามันกวนใจมึงมากขนาดนั้นก็กลับไปสิ" ผมมองใบหน้านิ่งขรึมของไอ้สกายมันยังคงจดจ้องอยู่ตรงหน้าของผม ไม่มีคำตอบใดนอกจากเบือนหน้าหนีคนที่มันคอยสะกิดอยู่ซ้ำๆ
"ตามใจมึง" มันลุกเดินออกไปข้างนอกคงไปสั่งงานลูกน้องปล่อยให้ผมนั่งกินคนเดียว สายตาของผมยังคงสำรวจอยู่ข้างล่างจนกระทั่งเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่ผมคุ้นตาเป็นอย่างดีท่ามกลางผู้คนรายล้อม ผู้ชายคนนั้นคอยเอาอกเอาใจคอยกันผู้ชายคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้ แถมทำตัวแนบชิดแทบจะเป็นเนื
