โลกเงียบงันที่เป็นสีหม่นของฉันกลับมีสีสันเข้ามาแต่งแต้มเมื่อมีพี่เพิร์ธอยู่ข้างกาย ความเหงาถูกแทนที่ด้วยความรักการได้เฝ้ามองคนรักกินข้าวฝีมือเรามันก็ทำให้อิ่มโดยที่ไม่ต้องกินข้าว การได้มองเขานั่งพิงโซฟาเหยียดยาวและเผลอหลับบนไหล่ตอนนั่งดูหนังไปด้วยกัน นี่มันคือความสุขเล็กๆที่ก่อตัวและเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ได้ใช้คำว่าแฟน ได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่เรารักหัวใจห่อเหี่ยวถูกเติมเต็มอย่างคาดไม่ถึงนี่สินะที่เขาเรียกว่าความรักช่วยเยียวยาหัวใจห่อเหี่ยวให้มีชีวิตชีวา การได้ใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคนมันคือความคาดหวังที่ก่อเกิดขึ้นในใจของฉัน
"พี่เพิร์ธจะกลับแล้วเหรอคะ" ฉันไม่รู้ว่าใบหน้าของฉันมันแสดงออกไปยังไงแต่ภายในใจคาดหวังอะไรบางอย่างและรอคำตอบ
"ทำไมหรืออยากให้เอาแล้วค่อยไป" ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คำพูดและสายตาของพี่เพิร์ธเปลี่ยนไป คำพูดตัดเยื่อใยเสียดแทงเข้ามาในหัวใจจนจุกหน่วง สายตาเย็นชาเรียบนิ่งที่เคยส
