ผมแยกกับไอ้สกายที่โรงอาหารแล้วเดินมาหลังตึกพื้นที่ส่วนตัวปราศจากผู้คนรบกวน ยังไม่ทันจะได้นั่งลงก็มีเรื่องที่ทำผมคิ้วกระตุก
"ไอ้เพิร์ธมึงทำเหี้ยอะไรไว้กับลียา" ผมกระตุกยิ้มร้ายมุมปากเมื่อได้ยินเสียงของไอ้โซ่มันดังมาจากข้างหลัง
"มึงนี่จมูกดีเหมือนกันเที่ยววิ่งพล่านเป็นหมาบ้ามาหากูถึงที่คงมีใครสาดน้ำร้อนใส่มึงเข้าล่ะสิ" ผมหันมาเผชิญหน้ากับไอ้โซ่มันปรี่เข้ามาหาผมด้วยความเดือดดาล ผมยังยืนยิ้มเยาะมันโดยที่ไม่ขยับหนี
"มึงนี่เหี้ยตั้งแต่เด็กจนโต ถึงว่าไม่มีใครรักไม่มีใครเอาต้องทำตัวเหี้ยๆเพื่อเรียกร้องความสนใจ" มันมองผมด้วยความโกรธ เกลียดชิงชังซึ่งผมก็มองมันไม่ต่างกัน คำก่นด่าถากถางของมันไม่ได้เสียดแทงเข้าไปในใจแล้วทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด เพราะคนที่ต้องดิ้นพล่านเจ็บปวดทรมานวันนี้ต้องเป็นมันไม่ใช่ผม
"มึงก็เหี้ยไม่ต่างกับนักหรอก" น้ำเสียงแข็งกร้าวด่าสาดออกไป ผมจ้องเขม็งเข้าไปในแววตาเจ็บป
