พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 9 สารภาพ

"หึ" เสียงหัวเราะของผมดังขึ้นเมื่อผมสามารถดึงให้ไอ้โซ่มันเป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาเล่นในเกมส์ที่ผมเป็นคนกำหนดกติกา มันคงทนอยู่เฉยไม่ได้เมื่อผมเป็นฝ่ายเปิดเกมส์รุกและหมากที่ผมดึงมาใช้เหมือนจะเป็นใจหลงเข้ามาอยู่ในฝั่งของผมอย่างว่าง่าย ยิ่งมันดิ้นมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งอยากเอาชนะ อยากเห็นมันแหลกสลายเพราะถูกแย่งของรักจากมือ อยากให้มันเห็นตำตาว่าคนที่มันรักกำลังจะห่างมันออกไปเรื่อยๆ ผมหันหลังพิงประตูแล้วยืนดูมันเดินสาวเท้าเข้ามาหาผมด้วยความโมโห ผมแสยะยิ้มเย้ยอย่างท้าทายจนหน้ามันกลายเป็นสีแดงกร่ำเพราะความเดือดดาล

"กูเตือนมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับลียา กูรู้ที่มึงทำไปเพราะอยากเอาชนะและแย่งของของกู" ไอ้โซ่มันเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมกำแน่นแล้วตะคอกเสียงดังลั่น มันคงคลั่งหนักเห็นคนที่ตัวเองรักไปไหนมาไหนกับผมแถมยังเดินขึ้นไปส่งถึงห้องมันคงคิดไปไกลถึงความสัมพันธ์ที่ก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนลียาจะเลือกผมไม่ใช่มัน มันคงทนไม่ได้กลัวเสียของรักให้ผม

"ลียาเป็นของมึงตอนไหนเท่าที่กูส่งคนตามดูมีแต่มึงที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่ตาม และเขาไม่ได้คิดอะไรกับมึงด้วยซ้ำ" ผมดึงมือมันที่กำคอเสื้อผมออกและพูดเยาะเย้ยถากถาง ผมอยากเห็นมันดิ้นรนสุดกำลังแล้วดูผมแย่งของรักและของที่มันอยากได้ไปต่อหน้าต่อตาคงทำให้มันทรมานแทบตาย

"ไอ้เพิร์ธที่มึงลงทุนตามกูเพราะมึงอิจฉากูมาตลอดใช่ไหมที่กูอยู่เหนือกว่า มึงคงอิจฉาที่ทุกคนเคยอยู่กับมึงมาก่อนเป็นฝ่ายหันหลังให้มึงแล้วมารักกูอยู่ข้างกู แล้วเป็นมึงทุกครั้งที่เป็นฝ่ายถูกทิ้งอยู่ข้างหลังมาตลอดใช่ไหม เพราะกูไม่ใช่เด็กเหลือขออย่างมึง มึงจึงไม่เคยได้รับความรักจากใครแม้แต่พ่อและคุณปู่ยังยืนอยู่ข้างกู กูบอกมึงไว้ก่อนว่ามึงไม่มีทางได้ทุกอย่างไปจากกูจะขวางทางทำให้มึงถูกทิ้งเหมือนทุกครั้งจะได้เข้าใจความรู้สึกกูบ้างว่ามันเป็นยังไง" ใบหน้าเราสองคนแสดงชัดว่าต่างฝ่ายต่างโกรธ เกลียด ผิดหวัง ถึงจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกันกับพ่อแต่แม่มันแย่งทุกอย่างไปจากแม่ผมจนต้องตรอมใจตายเพราะเรื่องของพวกมัน

"มึงอยากลองดูไหมล่ะว่ากูจะทำสำเร็จไหม กูแค่อยู่เฉยๆคนของมึงยังเป็นฝ่ายวิ่งตามกูท่าทางจะหลงกูมากด้วยมึงคงเหนื่อยหน่อยและคงไม่มีทางขัดขวางกูสำเร็จเพราะคนของมึงคงเต็มใจยกให้กูในเร็วๆนี้มึงเตรียมใจรอดูได้เลย" คำพูดของผมเต็มไปด้วยความมั่นใจ และผมไม่สนใจคำพูดเจ็บแสบของมันไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไร มันผ่านความรู้สึกนั้นมานานจนกลายเป็นความชินชาตรงข้ามผมจะทำให้ความเจ็บกรีดลึกเข้าไปในทุกอณูของร่างกายมัน

"คนอย่างมึงก็เป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้ แพ้เรื่องของพ่อ แพ้เรื่องของคุณปู่ที่รักกูมากกว่า กูไม่ยอมปล่อยให้คนที่กูรักไปรักมึงแม้แต่คนเดียว ลียาก็เหมือนกันกูจะทำให้มึงเห็นว่าทุกคนรักกูมากกว่าไอ้ขี้แพ้อย่างมึง" ผมเพิ่งเคยเห็นว่ามันยอมเทหมดหน้าตักเพราะผู้หญิงคนเดียวยอมพุ่งชนไม่กลัวเจ็บไม่ยอมถอย มันคงรักผู้หญิงคนนี้จริงยิ่งมันรักมากมันยิ่งทำให้ผมอยากได้มากเช่นกันผมจะไม่มีวันถอยและต้องไม่ใช่คนแพ้

"มึงอย่ามั่นใจมากเกินไปกูจะเอาคนที่มึงรักมาอยู่ใต้ร่างกูแล้วเขี่ยทิ้งเป็นของหลือเศษรอให้มึงมารับไปใช้ต่อจากกู มึงคอยดูแล้วกัน" เมื่อมันไม่ยอมแพ้ผมก็ไม่ยอมให้มันได้ไปเหมือนกัน

"ไอ้เพิร์ธ" มันตะโกนลั่นลานจอดรถใต้คอนโดคนที่กำลังจอดรถหันมามองพวกเราสองคน

"รอก่อนนะอย่าเพิ่งกระอักตายตอนนี้กูได้ลียาและใช้งานจนเบื่อกูอาจจะปล่อยมาให้มึงชื่นชมของเหลือเศษจากกูก็ได้ ทำตัวดีๆเผื่อกูจะเห็นใจแล้วโยนของที่กูใช้แล้วให้มึงเหมือนทุกครั้ง" ผมเปิดประตูขึ้นรถโดยไม่สนใจว่ามันจะเดือดมากแค่ไหนแค่นี้ผมก็เริ่มสนุกกับเกมส์มากขึ้นจนอดใจรอไม่ไหว จากที่คิดจะทรมานมันให้ตายทั้งเป็นอย่างช้าๆผมเปลี่ยนใจให้มันอกแตกใจสลายไปพร้อมกันทีเดียว มันจะได้เจ็บหนักหายออกไปจากชีวิตของผมสักที คนที่ไม่เคยมีตัวตนกลับอยากมีตัวตนและทำให้คนอื่นเจ็บจนตายเพราะความโลภอยากได้ของคนอื่น คนพวกนี้ต้องเจออย่างนี้ถึงจะสาสมเจ็บทีเดียวทั้งแม่ทั้งลูกนั่งมองคนที่รักหัวใจแตกสลายเหมือนผมที่ต้องนั่งมองดูแม่แตกสลายทุกวันตั้งแต่เด็กจนโต

เมื่อผมเห็นไอ้โซ่มันเริ่มรุก ผมก็จะไม่อยู่นิ่งปล่อยให้มันรุกฝ่ายเดียว ผมต้องรีบปิดเกมส์นี้สักทีเล่นนานเกินไปผมจะเบื่อแล้วไม่อยากเล่นต่อ ผมแค่อยากกุมชัยชนะและหมากในมือผมเป็นต่อดูจากสายตาคู่สวยนั้นที่กำลังหลงใหลผมมาก ผมคงได้เธอเร็วๆนี้และได้หัวเราะให้ไอ้โซ่มันด้วย

"พะ...พี่เพิร์ธลียา...." ลียาหน้าแดงเหมือนลูกตำลึงตอนผมสารภาพว่าชอบเธอ

"ลียาไม่ต้องรีบตอบรับความรู้สึกพี่ตอนนี้ก็ได้นะ พี่แค่อยากให้ลียารู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับลียา" ดูจากอาการเขินอายแทบตัวบิดผมก็รู้คำตอบว่าเธอคิดยังไงกับผม

"ลียา....." ลียาอ้ำๆอึ้งๆคงอายจนไม่กล้าตอบว่าเธอก็มีใจให้ผมมากเหมือนกัน

"แค่ลียารับพี่ไว้พิจารณาลองคุยศึกษากันดูก่อนก็ได้ถ้ามันไม่ใช่ลียาค่อยตอบพี่ตอนนั้นพี่รอลียาได้ ที่พี่ต้องรีบบอกเพราะพี่ร้อนใจที่เห็นคนอื่นเข้าใกล้ลียา พี่รู้สึกหวงไม่อยากเห็นผู้ชายอยู่รอบตัวลียา พี่ยอมรับว่าพี่หวงที่เห็นไอ้โซ่มันอยู่ใกล้ลียาตลอดเวลา" มันเป็นคำเลี่ยนๆไม่คิดอยากจะพูดมันออกมาด้วยซ้ำ

"พี่โซ่กับลียาเราอยู่ในฐานะสายรหัสเดียวกันลียาไม่ได้คิดกับพี่โซ่เกินกว่าลุงรหัส" ผมเผยรอยยิ้มร้ายบนมุมปากโดยที่ลียาไม่สังเกตแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ

"แล้วลียาคิดกับพี่ยังไง" เมื่อเห็นโอกาสผมจึงรีบรุก

"ลียาไม่แน่ใจว่ารู้สึกยังไงมันเร็วจนลียาตั้งตัวไม่ทันลียาไม่มั่นว่าพี่เพิร์ธจะชอบลียาจริงๆ" ลีลาหลบสายตาเวลาพูดกับผม ผมจึงต้องย้ำให้เธอแน่ใจว่าผมเอาจริง

"แล้วลียาเคยเห็นพี่ตามติดใครไหม ถ้าพี่ไม่สนใจพี่จะไม่เอาตัวเองเข้ามาอยู่ใกล้ๆ มาหาเช้าเย็น แต่เพราะลียาไม่เหมือนคนอื่นพี่อยากมาเจออยากเห็นหน้าทุกวัน พี่ไม่ค่อยชอบพูดพี่จะพิสูจน์ด้วยการกระทำ ลียาอยากพิสูจน์ไปพร้อมพี่แล้วให้โอกาสพี่ได้ไหม" ผมยังคงเดินเกมส์รุก

"ลียา..." เมื่อลียายังไม่กล้าตอบผมจึงตัดจบมันด้วยตัวเอง

"เรายังไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้แค่คุยกันไปจนกว่าลีลาจะมั่นใจพี่ มั่นใจความรู้สึกตัวเอง พี่รอลียาได้พี่แค่อยากบอกให้ลียารับรู้ความรู้สึกในใจที่พี่มีต่อลียาแค่นั้นเอง"

"ลียาอยากให้ระหว่างเราค่อยๆเป็นค่อยๆไปพี่เพิร์ธว่ายังไงคะ"

"ได้ครับแค่ลียายอมเปิดใจให้พี่รอได้จนกว่าลียาจะยกหัวใจของลียาให้พี่" ลียายิ้มอย่างเขินอาย ผมยิ้มตอบเธอเพื่อบ่งบอกความตั้งใจ

"ค่ะ งั้นลียาไปเรียนแล้วนะคะ" เธอยิ้มหวานบอกลาผมแล้วเตรียมลงจากรถ

"ครับ...เที่ยงนี้พี่มาหานะ" แววตาของผมแพรวพราวจ้องมองคนตรงหน้าจนแทบหลอมละลาย

"ค่ะ" ลียายิ้มหวานให้ผมก่อนลงจากรถ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาในขณะผมเหลือบตามองดูกระจกหลังเห็นรถของไอ้โซ่มันจอดรอด้วยท่าทีกระวนกระวายใจพอลียาลงจากรถของผมมันรีบวิ่งตามหลังลียาทันที มันยังเดินตามหลังผมอยู่เสมอ