พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 8 ใจสั่น

ฉันไม่คิดว่าคนหน้านิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึกอย่างพี่เพิร์ธจะดูแลใครเป็น พี่เพิร์ธทำให้ฉันใจสั่นได้ตลอดเวลาตอนที่ฉันอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากเชื่อแค่พี่เขาอยู่นิ่งๆก็สามารถสะกดใครต่อใครให้หยุดนิ่งจนลืมหายใจ ฉันกำลังถูกแรงดึงดูดของพี่เพิร์ธดึงเข้าไปใกล้มากขึ้นทุกที ตลอดเวลาที่กินข้าวด้วยกันพี่เพิร์ธใส่ใจฉันมาก แม้บางครั้งเขาอาจจะเผลอหลุดเข้าไปอยู่ในโลกความเฉยชานั่นคงเป็นเอกลักษ์เฉพาะตัวของพี่เขาไปแล้ว และเหมือนพี่เขาจะพยายามปรับส่วนนั้นเพื่อทำให้ฉันไม่อึดอัดเกินไป

กินข้าวเสร็จพี่เขาก็มาส่งฉันตามสัญญาไม่ได้ชวนไปไหนหรือรุกใส่ฉันจนน่าอึดอัดนั่นยิ่งทำให้ฉันปล่อยใจสบายๆไปกับพี่เขาต่างคนต่างเป็นตัวของตัวเองไม่ทำให้ใครคนใดคนหนึ่งรู้สึกรำคาญจนอยากถอยหนี มีแค่ฉันที่ต้องสู้กับแรงดึงดูดที่เกินต้านของพี่เขาขยันทำให้ฉันหัวใจเหลวไม่เป็นตัวของตัวเองบ่อยๆ

เมื่อถึงคอนโดพี่เขาขอขึ้นมาส่งฉันบนห้องโดยไม่ได้มีท่าทีคุกคามทำไม่ดีกับฉัน ตรงข้ามเขาพยายามระวังตัวกับฉันด้วยซ้ำ เมื่อพี่เขากลับไปแล้วฉันเดินเข้าห้องมาแต่หัวใจของฉันยังคงเต้นแรงเหมือนตอนอยู่ด้วยกัน ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ให้เดินเข้าไปใกล้พี่เขา ฉันต้องบ้าแน่ที่เอาแต่คิดถึงใบหน้าหล่อเย็นชาสายตาไร้ความรู้สึกคู่นั้นของพี่เขาตลอดเวลา ฉันนอนไม่หลับหัวใจยังคงเต้นแรงเกือบเช้ากว่าจะบังคับหัวใจและข่มตาหลับลงได้

หัวใจฉันเต้นรัวอีกครั้งเมื่อฉันลงมาเจอพี่เพิร์ธนั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกตรงชั้นล่างของคอนโด ความหล่อยิ่งกว่าดาราบวกความนิ่งขรึมแค่นั่งนิ่งๆพี่เขาก็ตกสาวๆหลายคนให้ไปไม่เป็น

"พี่เพิร์ธ" เสียงเรียกของฉันทำให้พี่เพิร์ธหันมาสบตา แค่สบตากันไม่กี่วิแต่มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงไม่หยุด ใบหน้าหล่อของพี่เขาเวลามองใกล้ๆมันทำให้ฉันหวั่นไหวใจสั่นจนควบคุมไม่อยู่

"พี่แวะมารับจะออกไปเรียนแล้วใช่ไหมไปด้วยกันนะพี่อยากไปส่งหน้าตึก" หัวใจของฉันมันเป็นอะไรไม่รู้แค่ได้ยินว่าพี่เขามารับไปด้วยกันมันดีใจเหมือนได้ของสำคัญทำตัวไม่ถูก ทำไมต้องรู้สึกอยู่อย่างนี้ตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน

"ค่ะ" ฉันตอบออกไปแทบไม่ต้องคิดอยากตบปากตัวเองที่เผลอใจง่ายรับปากไวเหมือนคนโดนร่ายมนต์ใส่

พี่เพิร์ธเดินเคียงคู่กับฉันมาที่รถฉันแอบมองใบหน้าหล่อที่อยู่สูงกว่าหัวฉันอยู่บ่อยๆ สายตาของฉันไม่อาจจะละไปจากหน้าของพี่เพิร์ธความนิ่งเย็นชามันคือเสน่ห์ดึงดูดฉันมากขึ้นทุกที

"ลียา" เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตคันหรูที่ฉันได้นั่งเป็นครั้งที่สองของพี่เพิร์ธ เสียงเรียกฟังดูคุ้นหูทำให้ฉันต้องหันไปยังเจ้าของเสียงจึงรู้ว่าเป็นพี่โซ่ที่กำลังเปิดประตูออกมา ฉันหันมามองหน้าพี่เพิร์ธพยายามบอกเป็นนัยว่าฉันไม่รู้เหมือนกันว่าพี่โซ่มาได้ยังไง

"ไอ้โซ่มันอาจจะมีธุระกับลียาก็ได้ลียาไปคุยกับมันก่อนได้นะพี่รอได้" ฉันสบายใจขึ้นเมื่อพี่เพิร์ธไม่ได้กดดันให้ฉันต้องเลือกฉันเองก็อยากรู้ว่าทำไมพี่โซ่ถึงอยู่ที่นี่

"งั้นลียาขอไปคุยกับพี่โซ่หน่อยนะคะ" พี่เพิร์ธพยักหน้าแล้วเปิดประตูฝั่งคนขับขึ้นไปนั่งรอ ฉันเดินเข้าไปหาพี่โซ่ที่รถเพื่อถาม

"พี่โซ่มีอะไรกับลียาหรือเปล่าคะ" ฉันคิดว่าพี่โซ่อาจมีธุระสำคัญจึงแวะมาหา

"ไอ้เพิร์ธมันมาทำอะไรแต่เช้า มันมาวุ่นวายหรือทำอะไรไม่ดีกับลียาหรือเปล่า" แทนที่พี่โซ่จะตอบคำถามพี่โซ่กลับดูร้อนใจเรื่องพี่เพิร์ธมากกว่า

"พี่โซ่รู้จักพี่เพิร์ธด้วยเหรอคะ" พี่โซ่ถามฉันเหมือนรู้จักกับพี่เพิร์ธมาก่อนนั่นยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ฉันมากขึ้นไปอีก

"ใครๆก็รู้จักมันดีมันเป็นคนอันตรายแบดบอยชื่อมันดังกะฉ่อน ชอบทำตัวมีปัญหาอาจารย์มันยังไม่เว้นพี่ว่าลียาระวังตัวอย่าเข้าไปยุ่งกับมันจะดีกว่า" ฉันรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่ไม่ใช่ว่าเชื่อทั้งหมด เท่าที่ฉันสังเกตพี่เขาแค่ไม่ชอบยุ่งชอบคุยกับใครมากกว่า ฉันอยากใช้ใจพิสูจน์ไม่ตัดสินหรือเชื่อเพียงเพราะได้ยินคนอื่นพูดมา พวกเขาอาจไม่รู้จักตัวตนจริงๆของพี่เขาก็ได้ ถ้าพี่เขาแบดบอยจริงๆเขาคงเข้าหาผู้หญิงที่พยายามเข้าใกล้ทุกคนไปแล้ว เท่าที่เห็นพี่เขาไม่สนใจสายตาของคนที่ให้ความสนใจพี่เขาด้วยซ้ำตรงกันข้ามสิ่งที่สาวๆได้รับกลับไปมีเพียงความว่างเปล่าเฉยชา

"แล้วพี่โซ่มาหาใครคะ" ฉันพยายามเบี่ยงประเด็นเรื่องพี่เพิร์ธค่อยดูกันไป ที่ฉันสงสัยคือพี่โซ่มีธุระอะไรสำคัญถึงมาอยู่ที่คอนโดของฉันได้ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่ทั้งที่พี่โซ่ไม่เคยมาถึงแม้พี่เขาเคยขอมาส่งฉันก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง

"พี่ตั้งใจมารีบลียาไปเรียนพร้อมกัน" พี่โซ่หยุดพูดเรื่องพี่เพิร์ธและบอกความตั้งใจของพี่เขา

"แต่ลียาบอกพี่เพิร์ธไว้แล้วค่ะลียาไม่อยากผิดคำพูด ว่าแต่พี่โซ่รู้ได้ยังไงคะว่าลียาพักอยู่นี่" ฉันเกรงใจทั้งพี่เพิร์ธกับพี่โซ่จึงบอกพี่โซ่ไปตามจริง

"พี่ถามมิราเมื่อวานเห็นมิราบอกว่าลียามีธุระด่วนเลยไม่ได้มาทำแผลให้ พี่เป็นห่วงกลัวเกิดเรื่องพี่ก็เลยแวะมาดูเสียหน่อย ยิ่งเห็นไอ้เพิร์ธมันมาเกาะแกะลียาพี่ยิ่งไม่สบายใจไม่อยากให้

ลียาอยู่ใกล้คนอันตรายอย่างมัน" พี่โซ่ยังคงวกกลับมาพูดเรื่องของพี่เพิร์ธใบหน้าของพี่โซ่บ่งบอกถึงความกังวลและห่วงมากๆฉันเข้าใจดีถึงความห่วงใยในฐานะลุงรหัสที่ต้องดูแลน้องๆ

"พี่โซ่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะพี่เพิร์ธไม่เคยทำอะไรพวกนั้นกับลียาเลย เรื่องผิดนัดเมื่อวานลียาต้องขอโทษพี่โซ่ด้วยนะคะ แล้วมิราได้ทำแผลให้พี่โซ่หรือเปล่า" เมื่อวานฉันรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกันที่ผิดนัดจึงวานมิราให้ช่วยทำแผล และรู้ผิดกับพี่โซ่มากๆจึงรีบถามด้วยความเป็นห่วง

"ยังเลยพอรู้ว่าลียาออกมากับไอ้เพิร์ธพี่ไม่สบายใจพี่จึงรีบมา" ฉันได้แต่ทำหน้าเจื่อนรู้สึกผิดที่ทำให้ใครต่อใครเป็นห่วง

"แล้วพี่ได้ไปหาหมอมาหรือยังคะ" ฉันอยากรู้เพื่อความสบายใจอย่างน้อยถ้าพี่โซ่ไปหาหมอฉันจะได้รู้สึกผิดน้อยลง

"ยังครับพี่กังวลเรื่องลียาจนไม่อยากทำอะไร" หน้าของพี่โซ่หม่นลงยิ่งทำให้ฉันใจคอไม่ดี

"งั้นลียาขอแก้ตัวรีบทำแผลให้ดีไหมคะปล่อยไว้นานมันจะติดเชื้อพี่โซ่ขับรถตามไปเจอกันที่ใต้ตึกเรียนนะคะ ลียามียาในรถจะได้ทำแผลให้พี่ เรารีบไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวสายลียาอยากทำแผลให้พี่ก่อนขึ้นเรียน ลียาขอตัวก่อนพี่เพิร์ธน่าจะนั่งรอนานลียาเกรงใจพี่เพิร์ธ" ใบหน้าของพี่โซ่ดูกังวลเหมือนไม่อยากให้ฉันไปกับพี่เพิร์ธ

"ลียาต้องระวังด้วยนะตอนนั่งไปกับมันอย่าเข้าใกล้มันเป็นผู้ชายอันตรายที่ลียาควรหลีกเลี่ยง" สุดท้ายพี่โซ่ก็ยอมรับการตัดสินใจของฉันและย้ำให้ฉันระวังตัว พี่โซ่เปิดประตูขึ้นรถไปฉันจึงหันหลังเดินกลับไปที่รถของฉันเพื่อเอายาในรถและเดินตรงไปยังรถของพี่เพิร์ธที่จอดรอและออกไปมหาลัยโดยมีรถของพี่โซ่วิ่งตามข้างหลัง ระหว่างทางพี่เพิร์ธขับรถเงียบๆไม่พูดอะไรฉันรู้สึกอึดอัดกลัวพี่เพิร์ธเข้าใจผิด ฉันแอบมองพี่เพิร์ธบ่อยๆ

"ไอ้โซ่มันมาหาลียาทำไมครับ" ใกล้ถึงมหาลัยฉันถึงได้ยินคำถามจากปากพี่เพิร์ธฉันนึกว่าพี่เขาโกรธอะไรฉันหรือเปล่าถึงไม่ยอมพูดด้วย

"พี่โซ่บอกจะมารับลียามามหาลัยด้วยกันค่ะ" ฉันนั่งมองหน้าพี่เพิร์ธและลุ้นมากกลัวพี่เขาโกรธ

"ครับพี่เข้าใจแล้ว" พี่เพิร์ธยังคงหน้านิ่งจนรถมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าตึกพี่เพิร์ธก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ฉันกำลังจะเปิดประตูรถออกไป

"ลียาครับ" ฉันหันหน้ากลับมาเจอสายตาคมของพี่เพิร์ธจ้องอยู่ก่อน

"คะ" ฉันจ้องลึกเข้าไปในแววตาคมคู่นั้นพร้อมกับหัวใจที่สั่นรัวลุ้นว่าพี่เขาจะพูดอะไร

"พี่ชอบลียานะครับ"

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก