Episode 8: Sun Russes
1042 Words
Halos mag isang linggo na ang nakalipas simula nang makabalik kami galing sa Sun Ruses.
Halos gabi-gabi kaming magkasama ni Miko. Hindi kami madalas magkita kapag umaga dahil busy siya pero nagkikita pa rin kami tuwing gabi.
Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung ano ba ang magiging plano ko. Hindi pa rin namin na pag-uusapan.
Kasalukuyan kaming magkasama ni Miko ngayon sa isang mall kung saan malapit sa dagat. Nasa seaside kaming dalawa at kasalukuyan kaming magkatabi sa isang bench.
Nakahiga ako sa mga balikat niya habang hawak-hawak niya ang kamay ko. I want this moment to be last.
Gusto ko maging ganito na lang kaming dalawa. Walang problema at sana masaya lang.
I want to lay in his arms without hesitating kung may makakakita ba sa aming dalawa.
I know I can fight for Miko though I have this doubt kung kaya niya ba akong ipaglaban. But I will trust him.
Masakit pa rin para sa akin ang nangayari noon pero wala na akong magagawa. Magalit man ako sa kanya at hindi siya patawarin ay walang magbabago. Dahil alam ko sa sarili ko na si Miko pa rin ang lalaking para sa akin. Miko will be the last man for me.
"What are you thinking?" Tanong niya sa akin kaya napatingin ako sa kanya na nakatingin din sa akin.
His eyes. Those eyes that makes me feel like I'm safe in every situation.
"I'm thinking about us." Sagot ko sa kanya at nakita ko ang pagsilay ng ngiti sa mukha niya.
"Why? Are you thinking about us in a house and we are carrying our own child?"
Nakangiti niyang sabi pero imbes na matuwa ako ay may malaking epekto ito sa pagkatao ko. Sinubukan kong ngumiti pero hindi matago ng mga mata ko ang sakit.
"O-ofcourse. I-I see it coming." Sagot ko sa kanya at nag-iwas na agad ako ng tingin.
Nararamdaman ko na naman ang pangingilid ng luha ko. Those tears are flowing again because of the past.
Bago pa ako makita ni Miko ay pinunasan ko na iyon at niyaya ko na siyang umuwi. Hindi naman na siya nagtanong pa.
Tahimik lang ako sa buong byahe naming dalawa pauwi. Hindi ako umimik kahit isa at nanatili lamang ang mata ko sa daanan.
Huminto na ang kotse sa tapat ng building ng condo ko kaya hindi na ako nag atubili na bumaba agad.
Nagulat naman yata si Miko sa inakto ko kaya hindi ko na pigilang maguilty bigla. Miko don't know anything at hindi ko alam kung paano ko iyon sasabihin.
Lumapit siya sa akin at niyakap ako sa likuran ko.
"May problema ba?" Tanong niya at hinarap ako sa kanya.
Umiling naman ako kahit na ang luha sa mga mata ko ay paunti-unti ng nahuhulog galing sa mata ko.
He look at me and I saw how worried he was.
"Tell me." Narinig kong sabi niya kaya hindi ko na maiwasang hindi mapahagulhol.
Yakap-yakap niya ako habang inilalabas ko lahat ng sakit na meron sa dibdib ko.
Mga sakit at hinaing na matagal ko ng tinago sa puso ko.
"Shh. Everything will be alright."
Sabi niya sa akin at hinalikan ang tuktok ng ulo ko.
Pilit niya akong iharap sa kanya at nakita niya ang mukha ko kaya mas nalukot ang noo niya at nagdagdagan ang pag-aaalala sa mata niya.
"Tell me. What's the problem?" Sabi niya kaya niyakap ko siya bago ako nagsalita.
"May anak tayo noon, Miko. After you left me. I experienced miscarriage." Sabi ko sa kanya at naramdaman ko ang pagkatuod niya at ang pagtigil ng paghinga niya.
Iniharap niya ako sa kanya and he looked at me with disbelief in his eyes.
Mahina akong tumango na naging dahilan para mapamura siya at maiyak ako lalo.
Binitawan niya ako at naglakad siya ng pabalik-balik sa harapan ko habang nakahawak ang dalawa niyang kamay sa mukha niya.
Hanggang sa huminto siya sa harapan ko and I saw him crying that makes my heart ripped into pieces. I can't stand seeing him crying.
"I-I'm sorry. I'm so sorry, Gab. I'm sorry, baby." Paulit-ulit niyang sabi sa akin habang yakap-yakap ako.
Sinuklay ko ang buhok niya gamit ang sarili kong kamay at hinayaan ko siyang umiyak sa mga balikat ko.
Masakit para sa akin ang nangyaring iyon noon pero hindi ko aasahan na mas masakit pa pala ang sabihin ko sayo ito ngayon, Miko. It tears my heart.
Ginaya ko si Miko sa condo ko at hinayaan ko siyang mahiga sa kama ko. I saw the tiredness in his eyes. Nararamdaman ko ang sakit at paghihinayang ni Miko.
Naligo na ako at ready na akong matulog ng nakita ko siyang nakadapa sa kama ko. Lumapit ako sa kanya at niyakap ko siya sa kanyang likuran.
"I know it hurts. But we can't make the things go back to what it used to, Miko. I learned that in everything that happens. We need to moved on and start again. Masakit para sa akin ang mawala siya. But I know our child is now in heaven and watching us to be together again." Sabi ko sa kanya at napabalikwas naman siya ng bangon at niyakap niya ako.
Naka-unan ako sa braso niya habang ang mukha ko ay nasa dibdib niya.
"I'm torn, Gab." Mahina niyang sabi pero nahihimigan ko ang sakit sa bawat salita niya.
"I can't forgive myself. I left you and I think that was the painful thing that I did and happened to me. But to lose an angel. I think that was the most heartbreaking part for me. I'm sorry, Gab. This sorry can't get back the things that we lost but that's the only word that I can say." Sabi niya kaya hinigpitan ko na lang ang pagyakap ko sa kanya.
Ngayon ay naiintindihan ko na lahat ng bagay na nangyari sa aming dalawa.
Hindi ko inaasahan na ganito ang mangayayri. I'm torn too, Miko. I don't want to forgive you but I know our unborn child don't want this to happen. Our child want me to give you another chance to make things go into the right place, to the place where it belongs.
Do we need to destory something that is beautiful just to make it look perfect?
---
-JustForeenJeo
- Writer
