“ฉันนับถือแกนะจิน ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีแกก็ยังคงรักและหวังดีกับคุณมารุตเสมอ สักวันเขาจะต้องรู้สึกขาดหาย ถ้าหากไม่มีแกอยู่ในชีวิตของเขา ฉันเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก ถ้าความจริงที่คุณลาเบลซ่อนเอาไว้เปิดเผยขึ้นมา ยังไงผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็คงรับไม่ได้ ที่ถูกสวมเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แกไปอยู่บ้านเขาก็ทำดีๆ อย่าดื้ออย่าซน เข้าใจไหม เดี๋ยวเขาจับกดฉันไม่รู้ด้วยนะ”
“เดี๋ยวนะ กำลังซึ้งแล้วเชียว”
“ฉันเตือนแล้วน๊า... ปิดร้านกลับไปพักผ่อนเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว” กอหญ้าส่งยิ้มบางให้กับยูจิน พลางเอามือแตะลงมาที่ไหล่ของเพื่อนรักเบาๆ คนทั้งสองสบตากัน เพื่อส่งกำลังใจให้อีกฝ่าย ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนกายและใจ
//บ้านศกลวรรธนะ//
