ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบฉัน แต่ก็ไม่ควรไว้ใจ ให้คุณมารุตเข้าใกล้ เพราะฉันเองเนี่ยแหละจะอดใจไม่ไหว เกิดเป็นบ้าปล้ำเขาขึ้นมาจะทำยังไง
ในเวลานี้ยูจินได้เผลอหลับไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาคม เมื่อมารุตเดินออกมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มทอดมองไปที่คนตัวเล็ก พลางนึกถึงช่วงวัยเด็ก ที่เขาและเธอนั้น เจอกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ทว่าทุกครั้งที่เจอยูจินมักจะเมินใส่เขาเสมอ
“ยัยจอมหยิ่ง คุณรู้หรือเปล่าว่าผมต้องพยายามแค่ไหน แต่ช่างเถอะ... ในเมื่อแม่อยากให้ผมพาคุณเข้าบ้านนัก พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้เลย ชีวิตของคุณไม่มีวันสงบสุขแน่”
ชายหนุ่มพูดพลางเดินเข้าไปนั่งที่เตียงนุ่ม ก่อนที่เขาจะเอนตัวลงนอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะดูรอยฟก
