ฉันต่างหากที่ต้องตั้งคำถามเหล่านั้น ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ ใครเป็นคนขีดเขียนช่างลำเอียงเหลือเกิน หนี้ที่แม่เป็นคนก่อเอาไว้ ฉันก็ต้องเป็นคนชดใช้ทั้งหมด แต่นั่นมันไม่เท่ากับที่แม่พาผู้ชายอย่างนายภูริเข้าบ้าน
ฉันค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากแก้มสองข้าง พลางลูบลงเบาๆ ข้างที่แม่ฝากฝังความเจ็บปวดเอาไว้ ครั้งแรกในชีวิตที่ฉันถูกแม่ตบหน้า มันรู้สึกจุกในอกจนพูดไม่ออก สรุปว่าผู้ชายคนนั้นคงสำคัญกว่าฉันมากสินะ เขามีอะไรดี แม่ถึงได้รักได้หลงเขานัก
Rrrr!!! เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ซึ่งทำให้ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะคว้ามากดรับสาย
“ว่าไงกอหญ้า” ฉันอยากร้องไห้ออกไปดังๆ แต่ก็พยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้สุดกำลัง เมื่อเพื่อนรักหนีแสงนีออนไปสูดบรรยากาศ
