“เอาไว้คุณใจเย็นลงกว่านี้เราค่อยคุยกัน ผมไม่อยากให้คุณใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลเลยนะเบล”
“อ๋อ... คิดจะวางสายเบล เพื่อไปเอาอกเอาใจนางนั่นสินะ ก็ได้ถ้าวันไหนเบลทำบ้าง คุณอย่าหาว่าเบลใจร้ายก็แล้วกัน” พูดจบหล่อนก็กดตัดสายทิ้งทันที ปล่อยให้มารุตยืนถอนหายใจ ด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนหนึ่งก็แฟนที่คบกันมาเนิ่นนานหลายปี ซึ่งเขาพร้อมอภัยให้เธอได้เสมอ ส่วนอีกคนก็มารดาที่เขารักเคารพสุดหัวใจ
“อ้าวเฮ้ย! ยัยบ้าเอ๊ย! หายไปไหนเนี่ย” มารุตถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ เมื่อพบว่ายูจินได้หายออกไปจากรถ เขาพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ
จากนั้นจึงนำไฟฉายออกมาส่อง พลางตะโกนเรียกเธอไปหลายที แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีรถจักรยานยนต์ ขับผ่านไปได้สักพักแล้ว ซึ่งล้วนมีแต่ผู้ชายขับแล่นตามกันไปสองคัน ถ้าเกิดว่ายูจินเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว มีหวังถูกลากเข้าป่าแน่
