รักษาได้ไหมหัวใจของลุง

ตอนที่5.ลุงอ่อนโยนก็เป็นด้วย

ลูกสุกรขุนหย่านมแล้วจำนวน 2500ตัว มาส่งหลังจากปิติออกไปไม่นาน ขวัญชีวาเตรียมตัวเข้าฟาร์ม อาบน้ำสระผมเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดสครับ เก็บผมเรียบร้อย

ช่วยกันตรวจดูลักษณะลูกสุกรที่ดีร่วมกับคนงาน โครงกระดูกใหญ่ลักษณะเส้นท้องเส้นหลังลำตัวยาวสวย ดูแม้กระทั่งขนและผิวหนังละเอียดเป็นมัน ตาใสไม่ขุ่นมัวไม่ลืมร้องบอกคนงานชายช่างพูดที่อยู่ข้างเธอตลอดเวลา

"บอมอย่าลืมดูสะดือด้วยนะว่าจุ่นหรือเปล่า อย่าลืมดูตัวผู้ด้วยนะว่าทำหมันมาแล้วทุกตัว"

"ครับ...คุณหมอตัวเล็ก"

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงคุณภูเบศร์ก็ด้วยอีกคนตัวนำเลย จนทำให้คนงานพากันเรียกฉันแบบเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน จะว่าเขาก็ไม่ได้จุดเริ่มต้นคือลุงต่างหาก ที่ป่านนี้ไม่รู้ไปเริงร่าถึงไหน

ลุงนะลุง...

จวบจนเย็นจึงเสร็จภารกิจการส่งน้องหมูเข้าคอกแก็งค์หมูเล็ก ฉันเดินเข้าไปดูน้องๆนอนในคอกว่ายังสบายดีอยู่ไหม เดินทางมาไกลจะป่วยหรือเปล่าก็พบกับน้องหมูคอกที่ฉันกำลังไปเยี่ยม มีหัวหน้าแก็งค์ที่สอดรู้สอดเห็นร้อง อู๊ด...อู๊ด นำตัวอื่นทำให้ตัวอื่นร้องประสานเสียงดังระงมเหมือนจะฟ้องอะไรฉัน ไหนๆน้องก็ทักแล้วฉันจึงพูดว่า

"ไม่ชอบที่นี่เหรอนี่ฟาร์มลุงปิตินะ ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็เงียบๆไว้เลย พี่บอกไว้ก่อนว่าลุงเขี้ยวลากดินมากนะจะบอกให้ โหดสุดๆ"

บอมกับคนงานคนอื่นเงยหน้ามองมาทางต้นเสียง กำลังตรวจเช็คระบบน้ำ ยิ้มออกมาพร้อมกัน เอ็นดูในจินตนาการของหมอสาวแต่ไม่ลืมมองไปที่ด้านหลัง นายของเขาที่ยืนกอดอกอยู่เงียบๆคนเดียว

อู๊ด...อู๊ด เสียงร้องระงมดังกว่าเดิมฉันชะโงกดูอาหารก็มี น้ำดื่มก็มี แล้วน้องจะเอาอะไรอีกอากาศก็กำลังดี

"อาหารไม่อร่อยใช่ไหมกินเข้าไปเถอะน่าเดี๋ยวก็ชิน"

ฉันกำลังหาสาเหตุ ยกขาขึ้นข้างหนึ่งก้าวเข้าไปแล้วหนึ่งขาอีกข้างกำลังจะตามลงไป จุดมุ่งหมายคือเข้าไปดูอาหารแต่ต้องตกใจเพราะมีมือหนาวางไว้ที่ไหล่บาง

"หมอตัวเล็กคุณจะทำอะไรน่ะ"

"ว้าย! ตาเถร"

จู่ๆก็มีเสียงดังจากด้านหลังแบบนี้ก็ตกใจจนรองเท้าบู๊ทเข้าไปขัดกับรั้วเหล็ก แต่ดีที่มีมือหนารั้งที่เอวเอาไว้ทำให้หัวฉันไม่คะมำหัวทิ่มลงไปที่พื้นปูน ที่มีขี้น้องหมูรออยู่ ฉันกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่คิดแล้วเสียวไส้ มองดูลักษณะก้อนขี้ถือว่าใช้ได้ไม่เหลวไม่แข็งก้อนเกินไป

แรงดึงแข็งแกร่งจากมือใหญ่ทำให้ร่างเล็กแบบบางที่เขาชอบเรียกตัวเล็ก ลอยตามมือปะทะกับแผงอกที่เขาเกร็งไว้รอ

ใบหน้าเล็กๆแปะไว้กับอกข้างซ้าย ขวัญชีวาใจเต้นตึกตักตื่นเต้นบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าในชีวิตจะไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้ชายเสียเมื่อไหร่ แต่นี่คือคนที่เธอชอบ ก็สร้างโอกาสให้ตัวเองไม่ต้องรอฟ้าดิน ซบใบหน้าไปซะเลยกอดเอวเขาไว้ด้วยกลัวเขาปล่อย

ทางด้านปิติเขากลับมานานแล้วซื้อโกโก้ปั่นที่คุณหมอสั่งมาด้วย ถ้าไม่ซื้อมาเธอจะหาว่าเขาใจดำอีก เพราะวันนี้น่าจะเหนื่อยเข้าใจอยู่ว่าการทำงานกับการเรียนย่อมไม่เหมือนกัน นี่ของจริงที่เธอต้องเหนื่อยกว่าการฝึกงานหลายเท่า

เขาจับที่ไหล่บางให้ออกจากตัวเขา ที่ทำตัวยิ่งกว่าตุ๊กแกจิ้งจกเกาะหนึบเสียยิ่งกว่าอะไรทำมาเป็นฉวยโอกาสแบบนี้จะได้อย่างไร

ฉันนึกเสียดายอกอุ่นๆสบตากับลุง โอกาสแบบนี้ขอจีบหน่อย "ลุงจะน่ารักไปไหนคะ"

ปิติที่โดนจีบรู้สึกเสียเชิงชาย จะปล่อยให้เด็กเมื่อวานซืนจีบได้อย่างไรรู้ถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น

"รั้วก็มีทำไมไม่เปิดขายิ่งสั้นๆอยู่ด้วย อยากกินขี้หมูหรือไง"

ฉันที่ยังเสียดายอกนั้นอยู่แม้ไม่เต็มใจให้เขาดันตัวออก แต่เมื่อวางขาลงพื้นเท่านั้นแหละ

"โอ๊ย! " ฉันเจ็บแปล๊บที่ข้อขาข้างซ้ายบริเวณตาตุ่ม เกือบล้มลงก้นจ้ำเบ้ากระแทกกับพื้นคอนกรีตหน้าเบ๊เพราะเจ็บจริง

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าหญิงสาวชอบฉวยโอกาส แต่ดีที่เขามือไวคว้าตัวยัยตัวเล็กไว้ได้ เขาไม่อยากให้เธอเจ็บป่วยตอนนี้เพราะพรุ่งนี้ยีงมีงานอีกมากรออยู่ แกล้งทำเสียงเข้มดุใส่

"ซุ่มซ่ามจนได้เรื่องนะเรา"

ฉันได้โอกาสออเซาะ "เจ็บขาจังค่ะสงสัยจะเดินไม่ได้แล้ว อุ้มขวัญออกไปหน่อยได้ไหมคะ"

ปิติพ่นลมหายใจออกมาที่จริงเขาแค่จะเข้ามาดู ว่าลูกหมูเรียบร้อยดีไหม ก็ได้เห็นความตั้งใจแน่วแน่ของเธอ แต่จะปล่อยให้เธอหน้าคะมำลงไปก็ใช่ที่

ประตูรั้วก็มีทำไมไม่ใช้...

ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ยนึกว่าขายาวนักหรือไง

บอมเห็นว่าคุณหมอเจ็บขาก็มีน้ำใจอยากช่วย รีบวิ่งมาหา "ให้ผมพาไปส่งไหมครับ"

ปิติรีบปฏิเสธ "ไม่ต้อง...กลับไปทำงานต่อให้เสร็จ"

พูดจบ...เขาย่อตัวช้อนหญิงสาวด้วยสองแขนของเขา คนตัวเล็กลอยละลิ่วปลิวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแบบไม่ยากเย็น ทำสีหน้าเรียบเฉยพาเดินออกจากคอกหมูแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

ทางด้านบอมอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น นึกไม่ถึงว่าเจ้านายที่ชอบทำอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ ก็มองตามอ้าปากค้างแล้วแซว

"อุ้มดีๆนะครับนาย อย่าให้คุณหมอตัวเล็กหล่นนะครับ"

"มึงไม่ต้องสอดทำงานไม่เสร็จจะตัดเงินเดือน วันนี้ไม่ต้องเอาโอที"

สิ้นเสียงของปิติ สามคนงานหัวหดรีบกลับไปทำงานของตนเอง ถ้าเขาโกรธขึ้นมาเรื่องที่เจ้านายพูดน่าจะจริง

ขวัญชีวาใช้โอกาสที่มีคล้องแขนที่คอเขาแบบคู่รักในหนังในละคร ชะโงกไปมองที่ด้านหลังโบกมือลาหัวหน้าแก๊งค์ ที่เอาขาพาดไว้กับรั้วยื่นหน้าขึ้นมาดูเธอกับเขาตั้งแต่แรก ทำสายตาสอดรู้สอดเห็น

"พรุ่งนี้เจอกันนะ ปุ๊กปิ๊ก"

อู๊ด...อู๊ด...

"ขับรถกลับบ้านไหวหรือเปล่า"

ฉันเจ็บจี๊ดมากกว่าเดิมพูดปุ๊บเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกแล้ว

"ไหวค่ะ แต่ช่วยไปส่งขวัญที่ห้องน้ำทีค่ะ ขวัญต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

"ได้...ผมก็ต้องอาบเหมือนกัน"

ฉันทำหน้าไม่ถูกรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา เขาบอกว่าจะอาบเหมือนกัน พูดแค่นี้ทำเอาจิตใจเตลิดไปไกลนึกไปถึงไหนต่อไหน เงยหน้ามองคนที่เอาแต่บึ้งตึง

"เวลายิ้มหล่อกว่าทำหน้าบึ้งแบบนี้อีกค่ะ ทำไมชอบบึ้งล่ะคะ"

เขาไม่ตอบรู้สึกเสียอาการเหมือนกัน ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ชวนหญิงสาวมาทำงาน ที่ตั้งท่าจะจีบเขาพูดจาแทะเล็มตั้งแต่วันแรกแบบนี้ ยังไงเขาก็ไม่ใจอ่อนหรอก

"โกโก้ ผมซื้อมาให้แล้วป่านนี้ละลายหมดแล้วมั้ง"

"แอดไลน์หนูด้วยนะจะได้ส่งหัวใจให้ก่อนนอน"

ออนไรท์

ลุงก็เล่นตัวเหลือเกิน