“แน่นอน ผมจะพยายามกลับให้เร็วกว่าเมื่อคืน เราสองคนจะได้มีเรื่องกุ๊กกิ๊กกันบ้าง” เขาส่งแววตากรุ้มกริ่มน่าหลงใหลให้กับหญิงสาว แววตานั้นเธอไม่คุ้นเคยแต่กลับโหยหาอยากจะเห็นในทุกวันแปลกจัง
เจ้าชายคีนอฟ เดินออกจากพระตำหนักมาตามทางเดิน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นานแล้วเขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้ จนไม่อาจจะเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ได้มิด กระทั่งผมกับใครคนหนึ่ง...
“ท่านพี่ดูมีความสุขจังเลยนะพ่ะย่ะค่ะ เดินยิ้มออกจากพระตำหนักแบบนั้น” เสียงทุ้มทักทายขึ้น ทำให้คนกำลังสุขสำราญในหัวใจ หุบยิ้ม ชะงักเท้ามองที่มาของเสียงคุ้นหูนั้น
“วะ...ว่าไงเนมเฟร์เจ้าเองรึพี่ไม่พบหน้าเจ้าเสียนาน สบายดีหรือไร” กล่าวทักทายน้องชาย เจ้าสำราญออกไปเช่นกัน
“ใช่พ่ะย่ะค่ะกระหม่อมเองเนมเฟร์ ว่าแต่ท่านพี่ยังไม่ตอบน้องเลยว่าท่านพี่มีความสุขอะไร มีสิ่งใดวิเศษทำให้ท่านพี่ยิ้มแย้มได้ขนาดนั้น” ทำไม
