“เปปิตัส เจ้านำสิ่งนั้นติดกระเป๋ามาด้วยหรือไม่” เมื่อหลายวันก่อนหลังจากพบกับพิรวี เจ้าชายถามถึงบางสิ่ง ซึ่งสำคัญมากกับเปปิตัส
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนำมันมาด้วย แต่...พระองค์จะทรงนำมันออกมาใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ” เปปิตัสนึกหวั่นใจ เจ้าชายไม่เคยนำสิ่งนี้ออกมาใช้กับใครหรือสิ่งใดมาก่อน ได้แต่คิดค้นและทดลองในห้องแลปรู้ว่ามันได้ผลดีเกินคาด สำหรับกับมนุษย์แล้ว...เปปิตัสไม่อยากจะคิดให้ไกล
“ในเวลาจำเป็นเราคงต้องนำมันออกมาใช้” เขามองด้านหลังเปปิตัส แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเร้นลับ
“กระหม่อมเฝ้าภาวนา ให้มันไม่ถูกนำออกมาใช้” ความกลัวจากหัวใจเปปิตัสเอ่ออยู่ภายใน เกินจะกล่าวออกมาเป็นถ้อยคำ ทั้งเซนซูและอาติเนตต่างไม่เข้าใจ
“หืม เจ้าคิดว่าอย่างนั้นหรือเปปิตัส” รู้สึกผิดหวังกับคำเปรยเมื่อครู่ขององครักษ์ผู้รู้ใจ แม้กระทั่งจังหวะการหายใจเสียด้วยซ้ำ
“หามิได้กระหม่อม” โค้งศีรษะเกรงความผิดกับการแอบคิ
