“เอาเป็นว่าเราขอสะสางงานพวกนี้อีกหน่อย เธอคงไม่เหงาจนหนีเราไปหรอกนะ เจ้าว่ามั้ย” เงยหน้ามององครักษ์ ทำหน้าที่เลขาไปในตัว
“แล้วแต่พระองค์เถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมถึงไหนถึงกัน” รอยยิ้มบางให้กำลังใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้างกับเจ้าชายรัชทายาท
“ขอบใจเจ้ามากเปปิตัส เจ้าไม่เคยทอดทิ้งเรา เราไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไร”
“หน้าที่ของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เปปิตัสค้อมศีรษะ ยิ้มบางกับเจ้าชาย
จากนั้นทั้งเจ้าชายคีนอฟและเปปิตัส ทำงานตรงหน้าต่อไป กระทั่งเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงคืน พระองค์เหนื่อยล้าอ่อนเพลีย จนไม่คิดถึงเรื่องได้ทำค้างไว้ในตอนเช้ากับหญิงสาวสุดปรารถนา ส่วนพิรวีเองนั้นหลับใหลนานแล้ว เธอเฝ้ารอการกลับมาของคุณคีนอฟ
นักธุรกิจในความคิดของเธอ แม้จะอึดอัดกับการต้องนั่งกินนอนกินโดยไม่ต้องทำอะไร แม้แต่อาบน้ำยังมีคนคอยอาบให้ ตอนแรกก็เขิน ขออาบเอง
