การรอคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับช่อชบาในเวลานี้ ขืนบุ่มบ่ามไปมีหวังเป็นเป้าให้อีกฝ่ายไหวตัว งานจะยากขึ้น อย่างน้อยเธอให้ยาแก่พิรวีทุกวัน ต้องมีสักวันแหละร่างกายนั้นจะรับไม่ไหว
“วันหน้าอย่างนั้นหรือช่อ ฉันกลัวจะไม่มีวันหน้าน่ะสิ” สัจจามีลางบางอย่างบอก
“เราให้ยานั่นกับยัยรวีขนาดนั้น ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต มันร้ายแรงไม่ใช่หรือพอล คุณเคยบอกฉันแล้วนี่” วันละหยดทุกวันนี่หลายเดือนแล้ว ทนได้ให้มันรู้ไป
“ก็จริง ถ้าเธอไม่ลืมให้ยัยนั่นทุกวัน”
“ไม่ลืม ฉันทำตามคำสั่งของคุณอย่างเคร่งครัดไม่มีขาดตกบกพร่อง” ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของช่อชบาเปื้อนยิ้มส่งให้กับคนรัก เธอเทิดทูน หลงใหล รวมทั้งไว้ใจว่าจะฝากผีฝากไข้กับสัจจา สมองไม่สามารถแยกแยะสิ่งไหนผิดสิ่งไหนดี พิรวีคือผลแห่งความไม่รู้จักบุญบาปนั้น
“รอดูพรุ่งนี้อีกที เผื่อรวีอาจจะไปเที่ยวที่ไหนกับลูกค้
