“อ๊ะ พอเถอะค่ะคีนอฟ ได้โปรดอย่าทรมานฉัน ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ” เสียงนั้นเบาแหบ พร่าเลือน สร้างความไม่พอให้เขายิ่งนัก นึกว่าจะโอนอ่อนกับบทจูบของเขาอย่างผู้หญิงคนอื่นๆ เธอยากกว่าที่คิด ดื้อดึง รั้นหัวชนฝาทั้งที่ร่างกายอ่อนแรงนี้ต้องการเขามากมายตามอารมณ์วัยสาว การประเมินเธอครั้งนี้คงต่ำไป เห็นทีปฏิบัติการขั้นต่อไปคงถูกงัดออกมาใช้แน่นอน
“ไม่ ผมไม่เคยพอ คุณทำให้ผมขาดสติรวี” เขากล่าวประโยคนั้นออกมาเสียงสั่น แต่คนที่สั่นกว่ารู้จะเป็นคนร่างบางใต้ร่างหนา
“ได้โปรดอย่าทำร้ายฉัน เราเพิ่งรู้จักกัน” เสียงร้องขอเบาหวิว แหบแห้ง ไม่เคยมีใครทำกับเธอแบบนี้ ทั้งเกรงทั้งกลัว เกรงตัวเองจะต้านทานเสน่ห์เขาไม่ไหว เผลอตัวเผลอใจไปกับสัมผัสแปลกประหลาดได้มอบให้
“ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ ปล่อยฉันนะคะ” ทั้งที่อารมณ์ในขณะนี้กำลังกระเจิดกระเจิง สติพอจะมีอยู่กับตัวพยายามรวบรวมคำพูดเปล่งผ่านริมฝีปากบางบอกเขา อ้อนวอนเขาเผื่อ
