[Pagpapatuloy...]
.
Nang makarating sa corridor, sumilip pa nga si Nathan at baka may ibang tao. Saka naman siya dahan-dahang humakbang para maupo muna sa pahabang bench na nasa malapit sa entrance ng main hall.
Tila may masamang bagyo pa rin sa kaniyang dibdib. Hindi ito tama.
Bakit nga ba nalulungkot pa rin siya?
Samantalang ang babaeng iyon, mukhang matagal nang nakapag-move on.
"Tama bang ako lang ang makaramdam nang ganito!" Isip-isip niya. "This is so unfair!" Napapukpok pa siya sa dibdib.
Kailangan niyang lakasan ang loob niya. "Kung ayaw mag-back-out si Eunice dahil wala na siyang pakilam, aba! Gano’n din ako! Sino ba siya!? Patutunayan kong wala na rin akong pakialam!" dagdag niya sa sarili.
Hinding-hindi siya aatras dahil lang sa ganitong bagay.
"Ahhh!" Halos mapatalon
