ZAMANIN ÇATLADIĞI GECE
204 Words
Kilitleme kusursuz değildi.
Bir gece gökyüzü yine çatladı. Ama bu kez sessizce. Kimse fark etmedi. Sadece Elif.
Saatler durdu. Telefonlar kapandı. Rüzgâr bile dondu.
Ve Kemal çıktı karanlıktan.
Ama bu Kemal… eksikti.
Gözlerinden biri karanlık, diğeri ışık doluydu. Sesi yankılıydı, sanki birden fazla yerden geliyordu.
“Elif,” dedi, “beni tek parça hâlinde yok ettiniz.”
Elif ağlayarak ona yaklaştı.
“Ben seni kurtarmak istedim.”
Kemal elini uzattı ama dokunamadı.
“Biliyorum. O yüzden hâlâ buradayım.”Kemal artık bu dünyaya ait değildi.
Yan yana durabiliyorlardı ama birbirlerine tam olarak dokunamıyorlardı. Elif’in eli Kemal’in içinden geçiyordu; yine de kalbi onunla aynı ritimde atıyordu.
“Ben seni hâlâ seviyorum,” dedi Elif.
Kemal gülümsedi.
“Zamanın en büyük laneti bu.”
Kemal artık bir eşik varlığıydı. Ne geçmişte, ne gelecekte…
Sadece Elif’in olduğu yerde.
Bu aşk artık sadece romantik değil, kozmikti.Mert gerçeği öğrendiğinde yüzü soldu.
“Eğer Kemal kalırsa,” dedi, “zaman yeniden çöker.”
“Elif,” diye ekledi, “onu seçersen… dünya tekrar kırılır.”
Elif sessiz kaldı.
Kemal ona baktı.
“Beni seçme,” dedi.
“Ben seni zaten seçtim.”
Elif gözlerini kapattı.
Bir zamanlar bir oyuna “Başla” demişti.
Şimdi ise gerçekten bir şeyi bitirmesi gerekiyordu.
- Writer
