A Chance of Forever

Kabanata 6

Maagang nagising si Rachell dahil ito ang huling araw ng break niya dahil kinabukasan ay babalio na siya sa trabaho.

She cooks ramen for breakfast and goes outside to knock on Lorenzo’s door.

“Lorenzo?” tawag niya.

She calls his name again but this time, the door unlock. Tumambad sa kanya ang nakahubad na pangtaas na katawan ni Lorenzo habang nakapulupot naman ang puting towel sa baba nito. Hawak-hawak nito ang isang bimpo habang dina-dry ang basang buhok.

Rachell unconsciously gulped.

“What is it?”

Hindi alam ni Rachell kung sinadya ni Lorenzo o hindi nito alam na mukhang nang-aakit ang boses nito. She open and closes her mouth, wanting to say something. Tila ba nakalimutan niya kung ano ang pinunta niya dito.

Lorenzo lifted his left brow and a small smile skipped on his lips when she saw Rachell’s reaction.

“Rachell,” tawag niya dito habang nakangiti. He crossed his arms and lean on his door.

Agad nagbalik ulirat si Rachell. Pinamulahan siya ng mukha nang makita ang nakangising mukha ni Lorenzo.

Nakahihiya! Bakit ba siya natulala? Tumikhim siya at tumingin dito na tila walang nangyari.

“I was just about to ask you if you want to have breakfast together? I’ve cooked ramen,” aniya niya at ngumiti. Hindi siya tumingin sa mata nito bagkus ay sa noo.

Hindi man lang ba gagalaw si Lorenzo para pagtakpan ang topless nitong katawan?

“Sure.” Ngumiti si Lorenzo. “Magbibihis lang ako.” Umalis ito sa pinto at lumakad papasok ng kwarto nito. Napahawak si Rachell sa kanyang pisngi at ramdam niya pa ang init nito. She scoffs at herself and heaved a sigh.

Sana naman makalimutan ni Lorenzo ang pagkatulala niya dito. Gosh!

Ilang sandali pa ang lumabas si Lorenzo na naka long sleeve turtle neck at khaki pants.

“Tara na,” saad nito kaya tumango siya. Nauna s’yang lumabas at sumunod naman sa kanya si Lorenzo.

“Anyway, this is my last day of taking a break. May gagawin ka ba? Let’s go out?” Pumasok sila sa unit ng dalaga at dumiretso sa kitchen kung saan nakahanda na ang pagkain.

Tumaas ang kilay ni Lorenzo. “Sure. I can take a leave today,” sagot nito bago maupo.

“Huh?” Napatingin si Rachell dito na magkasalubong ang kilay. Hindi ito papasok for her? To go with her?

Gumuhit sa kanyang mukha ang isang ngiti at agad na umiwas ng tingin dito bago pa siya mahuli ng binata na nakatingin na naman.

“Are you sure? Are you not busy?” paninigurado niya at umupo sa harap nito.

“Yes. Ayaw mo?”

“Gusto,” Rachell whispered. Eh, halos ito ang nakakasama niya at hindi siya nagsasawa. She’s use to his presence.

“Then, it’s settled. May gusto ka pa bang puntahan? May hindi ka pa ba napupuntahan?” Lorenzo asked. He eats gracefully like a prince born in a royalty.

“Well, I want to go to Central Park.”

“Hmm? I thought it was the first place you went on the start of your work break? Medyo malapit lang iyon dito sa tinutuluyan natin,” aniya ni Lorenzo at pinunasan ang bibig ng tissue.

“I don’t know why. But maybe because I want my last day of break to be more simple and not too far? At malay mo, ‘di ba? There might be some emergency in your company, at least malapit lang,” katwiran ni Rachell. Sinenyasan niya si Lorenzo na iabot ang bow nito para hugasan niya. Tumayo ang binata at kinuha ang bowl niya.

“Ako na. Maligo ka na at magbihis,” he demanded in a calm voice.

“Mabilis naman ako matatapos kaya ako na.”

“I thought you girls takes so much time preparing?”

Rachell crosses her arms and lifts her chin.

“Well, Mr. Mondragon, not all girls are like that,” she disagreed.

Lorenzo chuckles at kinuha ang apron.

“Mag-ayos ka na, Miss Atienza. Gusto mo bang lumabas at matuloy tayo o magbabangayan lang tayo hanggang matapos ang araw na ‘to?”

Rachell pouted but nevertheless turn around and walk towards her room. Siya ang nagyaya kaya dapat matuloy sila.

Napailing na lamang si Lorenzo habang sinusundan ng tingin ang dalaga papunta sa room nito. Agad n’yang sinimulan ang paghuhugas ng kinainan nila at nilinis ang table.

One thing about Rachell is that she’s neat on her things. Ang organize din ng mga gamit kaya ang ganda tingnan ng unit nito.

Umupo muna siya sa living room para hintayin ito. Habang naghihintay ay naisipan ni Lorenzo na kumuha ng libro na nasa center table at basahin ito.

Ilang minuto s’yang nagbabasa nang marinig niya ang pagbukas ng pinto.

He looked up and saw her in square neck black shirt velvet top and a high waist khaki trouser. May dala itong itim na sling bag at nakalugay ang mahaba nitong buhok.

“Do I look good?” Rachell teased when he saw him staring at her.

Lorenzo seriously nods his head. “You always look good,” he answered.

Ngumiti dito si Rachell at lumakad papalapit. Sinilip niya ang kusina at wala na ang mga hugasin dito. She’s satisfied.

“Let’s go?”

“Okay.”

Lumabas sila ng unit ng dalaga at pumunta sa elevator. They went inaide and Lorenzo push the button to the first floor. Magsasara na sana ang pinto nito nang may kamay na pumigil dito.

Nabigla si Rachell at tumingin sa taong iyon.

“Oh, hey! Buti naabutan ko kayo,” aniya ni Gerald na halatang hindi pa nakakapagsuklay ng buhok dahil hawak-hawak nito sa isang kamay habang ang isa naman ay may bitbit na bag.

“Hi! Hindi ka pa ba late sa lagay na ‘yan?” nakangiting tukso ni Rachell. Tumabi sa kanya si Gerald at ngayon ay napapagitnaan na siya ng dalawang lalaki.

Gerald chuckles and was about to speak when his eyes glanced at the man beside Rachell.

Why does he feel the atmosphere is cold?

“Late na nga, eh. Mas lalo pang male-late kung hindi ko naabutan ang elevator,” sagot ni Gerald.

“Learn to be punctual,” singit ni Lorenzo na hindi tumingin sa dalawa. He’s staring straight at the elevator’s door.

Napatingin ang dalawa sa binata at mahinang tinampal ni Rachell ang likod ng pwet nito. Lorenzo narrowed his eyes at her sudden action but he didn’t look down to her.

Awkward na tumingin si Rachell kay Gerald. Gosh! Why is he like that?

“Don’t mind what he said—”

Naputol ang sasabihin ni Rachell nang muling magsalita si Lorenzo.

“Even if your watch or clock is broken, you can be on time. All you need is the will to be on time.” The elevator dings and opens. He glanced at Gerald and continued, “it's pointless to rush; the key goal is to get out on time.”

He grabbed Rachell’s hand and got out.

Naiwan naman doon si Gerald habang si Rachell naman ay hindi nagsalita at hinayaan na lamang si Lorenzo na kaladkarin siya palabas.

Her eyes were staring at their intertwined hands.