โชคชะตานำพารัก

วางแผนผูกด้ายแดง

บนระเบียงของตำหนักหลวงอันยิ่งใหญ่ของแคว้นจ้าวปรากฏเรือนกายสูงใหญ่ของสองบุรุษกำลังยืนตระหง่านเยื้องกันอยู่เล็กน้อยตามยศถาบรรดาศักดิ์ที่แตกต่าง

ทั้งสองยืนคุยกันด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พลางทอดสายตาไปยังทิวทัศน์เบื้องล่างที่มองไปเห็นได้อย่างถ้วนทั่วเกือบครึ่งเมืองหลวง

หนึ่งคือจ้าวเฟยเซียน ฮ่องเต้ผู้ครองแผ่นดินแคว้นจ้าว

สองคือหยางเซิง องครักษ์คู่ใจดาบแห่งมังกร

ทั้งสองเป็นนายเหนือหัวและลูกน้องคนสนิทที่เป็นสหายกันมาตั้งแต่เยาว์วัย

ยามนั้นจ้าวเฟยเซียนที่ยังเป็นเพียงองค์ชาย มีตำแหน่งพ่วงท้ายเป็นองค์รัชทายาท ต้องเจอกับศัตรูทุกรูปแบบ การลอบสังหารที่หลากหลาย แต่ก็มีชีวิตรอดมาได้ก็เพราะหยางเซิงผู้เป็นลูกน้องและสหายคนสำคัญของเขาผู้นี้

ในอดีต หยางเซิงนั้นแม้เป็นเพียงลูกอนุปลายแถวที่ถูกปล่อยทิ้งเมื่อกำพร้ามารดา หากแต่ได้รับการช่วยเหลือจากองค์ชายน้อยนามว่าจ้าวเฟยเซียนเสมอมา

เช่นนั้นแล้ว ชั่วชีวิตของหยางเซิงย่อมตกเป็นของจ้าวเฟยเซียนแต่เพียงผู้เดียว

ทั้งสองจึงมีชีวิตเพื่อกันและกันมาโดยตลอดตั้งแต่เยาว์วัยจนเติบใหญ่กระทั่งมีครอบครัวและมีบุตรโตเต็มวัย

สุรเสียงทรงอำนาจของจ้าวเฟยเซียนฮ่องเต้กล่าวอย่างหนักแน่นเจือกระแสแน่วแน่ไปทางลูกน้องแห่งตน “เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร?”

“กระหม่อมมิบังอาจ แต่...” หยางเซิงตอบรับอย่างลังเลไม่แน่ใจ

“แต่อันใด?” จ้าวเฟยเซียนเริ่มถามห้วน

“ธิดาของกระหม่อม นางควรเป็นเพียงสตรีธรรมดา ไม่ควรที่จะต้องมาแก่งแย่งชิงดีกับใครในราชวงศ์” หยางเซิงเอ่ยอย่างไม่คิดปิดบัง เมื่อได้อยู่ตามลำพังกับจ้าวเฟยเซียนสองต่อสอง

“เราอยากได้ธิดาของเจ้ามาเป็นสะใภ้ของเรา” จ้าวเฟยเซียนยังคงยืนยันคำเดิม

“สะใภ้ของพระองค์ ก็คือชายาขององค์ชาย เช่นนั้นแล้ว เอ่อ...” หยางเซิงเริ่มอึกอัก

“เป็นฮูหยินขององค์ชายไม่ดี?” จ้าวเฟยเซียนเริ่มหรี่ตามอง

หยางเซิงจึงตัดสินใจกล่าวตามจริง “องค์ชายคือเชื้อพระวงศ์ เชื้อพระวงศ์มีสิทธิ์ขึ้นครองราชย์ แม้มิครองบัลลังก์ ทว่าเพื่อถ่วงดุลบริหารจัดการอำนาจยังต้องแต่งสนม ต้องมีชายาเอก ชายารอง อนุชายา มีภรรยามากมายอยู่ดี”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้หยางเซิงเริ่มมีน้ำเสียงที่เข้มข้นขึ้น “กระหม่อมไม่อาจทนเห็นบุตรสาวเป็นเพียงหนึ่งในมวลบุปผาหลังตำหนักพ่ะย่ะค่ะ”

“ฮึ! หนิงหลงของเราคงไม่เข้าข่ายกระมัง”

“หืม!?”

“ว่าอย่างไร...” จ้าวเฟยเซียนกล่าวเสียงเย็น “ครานี้คงไม่ปฏิเสธกระมัง”

“ฝ่าบาท!”

“ก่อนที่ลูกหนิงของเราจะเข้าวัดเข้าวาเข้าป่าเข้าดงไปมากกว่านี้ จงยกธิดาของเจ้าให้หมั้นหมายกับเขาเสีย”

“...!?”