DİLA
Evde baş başa kaldığımızda yutkundum. Baş örtüsü hızla saçlarımdan çektim. Tam aşağı, odama kaçmak üzereydim ki beni kolumdan aniden yakaladı.
“Dinle,” dedi.
“Neyi dinleyecekmişim?”
“Bu evin kurallarını…” dedi kaşlarını çatarak. Komutanlık her yerine sinmişti sanki. Düzen, nizam. Başka bir bok demeyi bilmiyordu.
“Birkaç kural,” dedi, sanki önündeki masadan operasyon emri okuyormuş gibi. “Bu ev de bahçede güvenli. Ama izinsiz dışarı çıkmayacaksın. Örgüt peşinde. Kapılara fazla yaklaşmayacaksın. Köpeklere şimdilik sakın yanaşma, yoksa parçalarlar.
Normalde bazı geceler karargahta kalıyordum ama artık burada seninle kalacağım. Sabah 06:00’da kahvaltımı hazır isterim. Akşam yemeği, temizlik, çamaşır, ütü; her şey senin görevin. Telefonun, hareketlerin ve misafir trafiğin güvenlik
