Have you ever been so sad that you can't even cry?
********
"Hello, Nay..." Bati ni Andrea sa kanyang ina pagkatapos ilagay sa ibabaw ng puntod nito ang dalang bulaklak. Kagagaling niya lang ng paaralan nang maisipan niyang dalawin ang puntod ng kanyang ina. Malapit lang iyon sa natupok nilang bahay. Wala kasi siyang pera na panlibing noon. Ni hindi niya man lang ito nabilhan ng lapida. Tanging kahoy na krus na itinusok sa lupa ang palatandaan ng libingan nito. Sa tabi naman ng puntod ng nanay niya nakahimlay si Marcus. Nilagyan niya rin ng bulaklak ang puntod ng aso niya. "Sorry kung ngayon lang ako nakdalaw ha?" Aniya habang nagsisindi ng kandila.
"Hello, Marcus... Dog foods na siguro ang kinakain mo diyan sa langit ano?" aniya at pilit ngumiti. "May kalaro kana ba riyan? Namimiss mo
