มาเฟียคนสวย 1
1414 Words
ณ บ้านหลังใหญ่ที่เหมือนคฤหาสน์บงบอกถึงฐานะว่าเจ้าของบ้านนั้นร่ำรวยขนาดไหนภายในบ้านมีร่างระหงของเด็กหนุ่มอายุไม่เกิน20ปี หน้าตาสวยหวานจนผู้หญิงบางคนยังต้องอายเเต่ใครจะไปรู้ว่าเบื้องหลังความสวยงามนั้น เป็นสิ่งที่โหดร้ายเเละมืดไปหมดที่ไม่เหมาะกับหน้าตาอันน่ารักๆนั้นเลย
"คุณหนูพรีมครับ ตอนนี้การค้าอาวุธของเราถูกศัตรูขัดขวางครับทำให้ขาดทุนเเละสินค้าเสียหายครับ"
ลูกน้องมือขวาของพรีมพูดรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เกี่ยวกับธุรกิจด้านมืดที่ดูเเลอยู่
"เเละศัตรูที่ว่านั้นคนไหนละ" พรีมพูดถามออกไปด้วยน้ำเสียงเเละใบหน้าอันราบเรียบ เขาพอจะเดาได้ว่าเป็นใครที่ทำ
"มาเฟียคู่เเฝดตะกูลyครับ" ร่างบางที่ได้ยินถึงกับกุมขมับทันทีเพราะสองเเฝดที่ว่านั้นเป็นศัตรูที่กวนประสาทมากที่สุดเเถมยังมีหน้ามาบอกว่า ถ้าเขาทำอะไรพลาดไปเมื่อไหร่พวกมันจะจับทำเมียอีกด้วย เพราะพวกนั้นมันชอบเขาอย่างไงละ พรีมคิดเเล้วปวดหัวที่พวกนั้นมาสร้างศัตรูกับเขาก็เพราะเเค่อยากให้สนใจ เท่านั้น เป็นเหตุผลที่ดูเอาเเต่ใจเเละไร้สาระทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปเป็นเเทบ
"เดียวผมจัดการเอง" พรีมบอกกับลูกน้องมือขวาของตัวเองว่าไม่ต้องทำอะไรเพราะเขาคิดว่าเขาคนเดียวน่าจะเอาอยู่ ร่างบางไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่อันหรูขึ้นมากดต่อสายไปหาสองเเฝดนั้นทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีเบอร์ศัตรูที่ดูเหมื่อนไม่ใช่ศัตรูนั้นได้ไง เขาเป็นถึงมาเฟีย เขาอยากรู้อะไรหรืออยากได้อะไรก็หาได้ในพริบตาสืบเเปปเดียวเท่านั้น
"ฮัลโหล" ปลายสายรับด้วยน้ำเสียงที่ดูสนุกสนานเหมื่อนรู้ว่าใครจะโทรมาเห็นเเล้วน่าหมั่นไส้จนอยากจะปืนจ่อหัวเเล้วยิง
"นี่พวกนายสองคนจะกวนประสาทผมไปถึงไหน!" ร่างบางพูดออกไปด้วยความเอือมสุดๆ
"พวกเราทำอะไร ให้เธอไม่พอใจละน้องพรีมของพี่"
"อย่ามาพูดคำบ้าๆนั้นนะ ก็พวกนายมากวนประสาทผมเเละยังมาทำลายสินค้าของผมอีก"
"ก็เราเป็นศัตรูกันไงครับลืมเเล้วหรอ"
"โอ้นเป็นศัตรูบ้าบออะไรห้ะ เล่นอะไรไร้สาระ ศัตรูที่ไหนเข้ามาพังข้าวของคนอื่นเพื่อเรียกร้องความสนใจ เหอะ เป็นศัตรูกันก็มาฆ่าผมสะสิถ้างั้นชิ"
"ที่รักใครจะทำที่รักลงละหื้ม ฮ่าๆ" คนฝั่งนู้นพูดกวนประสาทเขาไม่เลิก อ้อลืมเเนะนำไอ้สองเเฝดให้ทุกคนรู้จักเลย เเฝดคนพี่ชื่อคิมที่คุยโทรศัพท์อยู่กับเขาตอนนี้ เขาฉลาดเเข็งเเรงมีไหวพริบ ขาวตี๋ ส่วนคนน้องนั้นหัวร้อนง่ายมีเล่เหลี่่ยมเยอะ ผิวสีเเทนชื่อจิม
"ไม่ต้องมาเรียกผมอย่างงั้นเลย เเละวันนี้ไอ้จิมไปไหนละ"
คิม"หืมทำไมครับคิดถึงมันมากกว่าคิมสุดหล่อคนนี้หรอ"
"เปล่าเเค่อยากจะถามว่ามันตายหรือยัง"
คิม"ฮ่าๆ ให้มันตายไปสิฉันจะได้เเอบกินเธอเเค่คนเดียว"
"โอ้ยเเค่นี้เเหละ เเละอีกอย่างหยุดเข้าหาผมหรือเรียกร้องความสนใจด้วยการทำลายธุรกิจผมสักทีเหนื่อยเป็นนะ เเค่นี้เเหละโว้ะ"
"หว่ามาเฟียคนสวยอ้อนวอนผมหรอเนียนอนตายตาหลับเลย" พรีมที่ทนความกวนส้นเท้าไม่ไหวก็กดวางสายทันที เเละกลับมาเคลียงานของตัวเองต่อ
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆพรีมก็เคลียงานทุกอย่างเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาทันทีพรีมหยิบโทรศัพท์นั้นมาดูเบอร์เเต่เป็นเบอร์ที่เขานั้นไม่รู้จัก เลยทำให้ลังเลที่จะรับ สุดท้ายก็กดรับไป
"ฮัลโหลสวัสดีครับ"
จิม"ที่รักคิดถึงจิมสุดหล่อไหม"
"ฟ้ะ...เห้ย" ผมถอนหายใจหมดอะไรตายอยากทันทีตัวกวนประสาทอีกตัวมาเเล้วสินะ
จิม"ที่รักถามหาเค้าหรอตอนคุยกัยไอ้คิมอะคิดถึงใช้ม้า ที่รักรู้อะป่าวเค้าระเบิดโกดังอาวุธของที่รักเละเลย"
"ห้ะ...ที่เเท้เเกนี่เองไอ้คนชั่ว! ใครให้ไปทำเเบบนั้นห้ะ"
จิม"จุๆ ที่รักอย่าโวยวายสิก็ที่รักไม่สนใจกันอะก็ต้องหาวิธีสิ ที่รักทำให้เราเป็นอย่างงี้เองน้า"
"เป็นอย่างงี้นี้อย่างไงห้ะ"
.
จิม"ก็ที่รักไม่มาเป็นเมียเค้า เค้าก็จะทำให้ที่รักล้มละลายให้ได้ที่รักจะได้มาอยู่กับเค้า"
"เหอะ! ไม่มีวันหรอก"
จิม"ค่อยดูเเละกัน จะหาวิธีจนได้เลย"
หลังจากนั้นพรีมกับจิมก็วางสายกันไป พรีมนั่งกุมขมับกับความกวนความเเซ่บของสองพี่น้องคู่นี้จริงๆ
.
.
.
ตอนนี้เวลาก็ล้วงเลยมาถึงกลางคืนเเล้ว ร่างบางก็อาบน้ำเข้านอนผักผ่อนทันทีเพราะวันนี้ทั้งเหนื่อยกับการทำงานเเละสิ่งที่ไอ้สองเเฝดสร้างไว้
พอรุ้งเช้าของนอกบ้านที่ชุนละมุนทำให้ร่างบางที่นอนอยู่สดุ้งตื่นขึ้นมาเเละรีบวิ่งออกไปดู ก็พบกับไอ้สองเเฝดพี่น้องที่ตอนนีเ กำลังถือปืนเตรียมลั่นไกใส่ลูกน้องของพรีม
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ละ...เเล้วนายสองคนมาทำไม"
จิม"ก็เค้าคิดถึงที่รักมากเลย ก็เลยมาหา" จิมพูดออกมาด้วยท่าทางอ้อนๆดูกวนๆไม่สมกับเป็นมาเฟียหนุ่มสุดโหดเอาสะเลย
"เอาปืนลงจากหัวคนของผมก่อนเถอะ ถ้าเราไม่อยากมีปัญหารุนเเรงกันจริงๆ
คิม" โห้ที่รักทำไมโหดร้าย" คิดพูดออกมา
"เเล้วสรุปพวกนายมาทำอะไรกันเนียห้ะ"
จิม"ก็บอกไปเเล้วไงว่ามาหาที่รักนั่นเเหละ"
คิม"ใช่พวกเราจะชวนเธอออกไปหาที่นั่งคุยเรื่องธุรกิจเเละจะไม่ทำลายธุรกิจหรือคลังอาวุธของเธออีก สนใจไหมถ้าสนใจก็ไปขึ้นรถกัน"
"ใครเขาจะไปมิทราบ ถ้าโดนหลอกไปฆ่าก็จบเฮพอดีดิ"
คิม"ถ้าพวกเราจะฆ่าเธอคงฆ่าไปนานเเล้ว ฆ่าไม่ลงหรอกเมียทั้งคน"
จิม"ใช่"
"พูดอะไรออกมาห้ะ ใครเมียพวกนายกัน เหอะไปก็ไปเพราะไม่อยากเหนื่อยกลับการทำลายข้าวของ ของพวกนายเเหละ รอก่อนไปอาบน้ำเเต่งตัวก่อน"
หลังจากนั้นพรีมก็ขึ้นไปทำธุระอาบน้ำเเต่งตัวเสร้จก็เดินลงมาจากห้องนอน เจอสองเเฝดนั่งรออยุ่ที่โซฟารับเเขก
"เสร้จเเล้วจะไปไหมรับไปสิมัวเเต่มองอยู่ได้ ลุก"
จิม" คร้าบๆ ก็ที่รักน่ารักนี่ครับมองหน่อยก็ไม่ได้"
"เลิกเรียกว่าที่รักได้เเละ ผมไม่ใช่ที่รักใครทั้งนั้น"
ทั้งสามคนเดินไปขึ้นรถกันเเละขับออกจากตัวบ้านทันที
"เเล้วจะไปคุยที่ไหนกันละ* พรีมถามขึ้นมาเพราะตอนนี้รถก็ออกมาจากบ้านสักพักเเล้วเขายังไม่รู้เลยว่าจะไปไหน
คิม" เดียวก็รู้เองน่า" คิมพูดเสร็จก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเเละจุฟเเก้มของพรีมไปหนึ่งฟอด
"เห้ย!..จะมากเกินไปเเล้วนะ" พรีมรีบเช็ดเเก้มข้างที่ถูกจุฟทันที เเละยกกำปั้นขึ้นมาพร้องจะชกคน
จิม" ที่รักทำไมให้ไอ้คิมมันหอมอะมาให้ผมหอมบ้างเลย" จิมพูดเสร็จก็อุ้มพรีมขึ้นไปนั่งบนตัก เเละประกบปากจูบลงมาอย่างรวดเร็วจนพรีมไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะทุกอย่างเกิดไวมาก
"หยุดนะ! ปล่อยเดียวนี้!" พรีมที่ผละปากออกมาได้ก็ร้องห้ามทันที เขาพลาดที่ไม่ได้เอาลูกน้องมาด้วยทำให้ต้องโดนเทะโลมถึงขนาดนี้
จิม"ที่รักนั่งเฉยๆ ระวังข้างล่างมันตื่นน้า"พรีมที่ได้ยินเเบบนั้นก็หยุดขยับนิ่งเป็นหินทันที
- Writer
