Asya
Onur’un “nabız var!” diye haykırışından sonra odanın içindeki hava tamamen değişmişti. Umutsuzluk yerini telaşa bırakmıştı. Ama gözlerim, onun yüzünden bir an bile ayrılamıyordu. Solgun, kan kaybından bembeyaz olmuştu. Dudaklarının kenarında belli belirsiz bir morarma… Yüreğim sıkışıyordu.
“Onu burada tutamayız!” dedi Onur, panikle. Elindeki sargı kanı durdurmaya yetmiyordu. “Ameliyat masasına yatırmamız lazım. Yoksa kaybederiz.”
“Ameliyat mı? Burada mı?!” diye fısıldadım, sesim boğuk bir çığlık gibiydi.
Burası bir depo, steril olmayan, kan ve barut kokusuyla dolu bir yerdi. Tıbbi cihazların bazıları getirilmişti ama bu… bu çok daha fazlasını gerektiriyordu. Emir’in göğsünden sızan kan, metal sedyeyi kırmızıya boyuyordu.
Onur’un gözlerindeki o acı gerçek beni dehşete düşürdü. “Ya
