Asya
Ameliyatın ardından odanın ışıkları sanki daha parlak, zaman daha yavaş akıyordu. Ellerim hâlâ Emir’in elindeydi; parmaklarım onun soğuk, ama artık ritmik olan nabzını arıyordu. Onur ve Serdar sedyeyi dikkatlice taşıyarak bizi daha güvenli, nispeten steril bir bölüme yerleştirdiler — ne kadar “güvenli” olursa artık... Elektrikli monitörlerin bip sesi kulaklarımda çınlıyordu; her bip, bir nefes daha alıyor oluşunun kanıtıydı.
" İyi olacak." dedi ağlamayı bırakmış Derya. Onu unutmuştum bile. Başımı salladım.
" İyi olacak..." diye tekrar ettim. O da sustu ve köşesine çekilip daha bir şey demedi.
Gözlerimi kapattım, ama karanlıkta Emirin yüzünü görmeye devam ettim. Dudakları hâlâ mor, elleri hâlâ terliydi.
Kalçasına, göğsüne vurulmuş, her yeri yara doluydu; ama onda bir şey değişme
