เรากลับถึงโรงแรมตอนสามทุ่มกว่าหลังกิจกรรมพิเศษจบลงและแวะกินของอร่อยกันจนอิ่มหนำสำราญ
“ปริม ถ้ากลัวมานอนกับกูก็ได้นะ” ฉันเปิดบทสนทนาพร้อม ๆ กับประตูลิฟต์เมื่อห้องโดยสารจอดสนิท
จำได้ว่าปริมมันเคยบอกว่าไม่ชอบนอนคนเดียวในที่ที่ไม่คุ้นเคย เหมือนนางจะกลัวความมืดนิดหน่อย ซึ่งฉันก็ย้ำม่านหมอกไปแล้วแหละว่าให้จองแค่สามห้องถ้าเขาไม่อยากนอนกับเพชร แต่ไม่รู้เป็นไงมาไงห้องที่สี่ถึงออกมาได้
“ไม่เป็นไร โรงแรมหรูขนาดนี้ เปิดไฟนอนได้สบาย” ถึงน้ำเสียงจะฟังชิล ๆ ฉันก็ยังอดห่วงไม่ได้
“แน่นะ”
“แน่ ไม่ต้องห่วง”
“ถ้าไม่โอเค มาเคาะห้องกู หรือโทรหากูได้ตลอดเลยนะ”
จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตั้งแต่เช้ายันค่ำทำให้ฉันแทบอยากจะพุ่งตัวลงฟูกนุ่ม ๆ ทันทีที่เห็นเตียงขนาดคิงไซซ์กลางห้อง แต่ก็ต้องบังคับตัวเองให้ไปอาบน้ำก่อน
ฉันใช้เวลาอยู่ในนั้นกว่าครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ก่อนจะจัดกา
