KARAN ALPATA
“Haviiiiin!”
Yankı gibi döndü sesim konakta.
“Lan!” diye bağırdım, duvardaki aynayı tek yumrukta paramparça ettim. Cam parçaları elimi kan revan içinde bırakmıştı ama umurumda bile değildi.
Havin’in sesi kulaklarımdaydı. Teninin sıcaklığı hala ellerimdeydi… Ama oda boştu. Yatağın kenarına düşmüş bir çarşaf, başucunda sahibini bulamamış bir demet gül vardı.
“HAVİN!”
Bağırdım. Tüm konak yankılandı. Birden ayak sesleri, kadın çığlıkları, merdivenlerden telaşlı fısıltılar gelmeye başladı.
İlk gelen Helin oldu. Ardından Zozan, Berfin, Rojin, Hatice Kadın… Avludan gelen uğultular büyüdü. Aşiret liderleri de tek tek yukarı çıkıyordu.
“Ne oldu?” dedi Halef Dede bastonunu vura vura yürürken.
Boğazım düğümlendi. Yumruklarımı sıktım.
“Havin yok.”
Koridordaki uğultu bir anda k
