Beynimin Karan karşısında sulanmayan mantıklı bir tarafı “Haviin!” diye çığlık atıyordu sanki. “Duramam diyor, ne bok yiyorsun?”
Son kalan beyin kırıntısını da zihnimde kapattım. İçimdeki kaltak sesi duymak istemiyordum şuan da. Tek istediğim şey Karan’dı. Onu arzuluyordum… Elimde değildi bu. Karan Alpata gerçekten çok yakışıklıydı. Onu gören bir kadının başını çevirip bir daha bakmaması mümkün değildi.
Zaten Amerika’dayken de öyle olmamış mıydı? Kız arkadaşlarımın dibi düşmüştü… Bense… Gerçekten bu kadar yakışıklı olmasa kabul eder miydim o kucak dansı oyununu?
Bunları düşünürken bir anda duraksayınca Karan doğrulup elimi tuttu. “Zorlamayacağım seni. Sen istemedikçe içine girmeyeceğim Havin. Şu an hazır değilsin görüyorum bunu.”
Karan gibi bir dağ ayısının kibarlığı karşısında kaşla
