EYLÜL
Sancak’ın dudakları tenimdeyken, zihnimde çalan alarm susturulmuştu. Bu, kabul edilemezdi. Bu, onun gücüne boyun eğmek demekti. İstemiyordum.
Zihnim haykırmaya devam ediyordu. Gözyaşlarım kravatında yokluğa karışırken onu durduracak tek silahım da artık yoktu.
Gözlerim bağlı ve ellerim sabitlenmişken, en büyük düşmanım kendi bedenim olmuştu.
Onun dokunuşları, nefret ettiğim bir gerçeği haykırıyordu. O, benim savunma mekanizmamı aşmayı biliyordu. Matteo’nun ihanetiyle yaralanan ruhumdaki boşluğu, Sancak’ın karanlık sahiplenmesi dolduruyordu.
“İzin verme,” diye yalvardım kendime. “O bir düşman. O bir zorba.”
Fakat bedenim beni dinlemiyordu.
Kelimelerim ona karşı bir kalkan değil, bir davet olmuştu. Her bir okşaması, yorgun düşmüş sinir sistemime bir zehir gibi yayılıyordu.
