SANCAK
“Seninle aynı yatağa girmem ben!”
Eylül kollarını göğsünde kavuşturup bir ayağını öne doğru atmış ve sinirle yere vuruyordu.
“İç çamaşırın cebimde dururken çok iddialı konuşuyorsun.”
“Cebine ben koymuşum gibi konuşuyorsun.”
Benimle atışıyor olması zırlayıp ağlaması fikrinden çok daha iyiydi. Zırlayan, ota boka ağlayan, sinip duran pısırık kadınlardan nefret ediyordum. Kimileri ağlayan kadın ve birkaç damla gözyaşı gördüğünde canının yandığını iddia ederdi, benimse sinirimi bozup tüylerimi diken diken ediyor, geçmişi sürekli gözümün önüne getiriyordu.
Annemden ayrı, babamdan ayrı, üvey babamdansa çok daha ayrı nefret ediyordum. Annem şeytansa, babam ve üvey babam cehennem zebanileriydi.
“Kucağımda otururken çok da şikayetçi değil gibiydin Amore Mio.”
Dudakları balık gibi aç
