บทที่ 8 ไม่ยอมรับความจริง
1247 Words
“หน้างอเป็นปลาทูสองตัวยี่สิบมาเชียวนะมึงเป็นไง ไม่รู้อีกตามเคยละสิ” ไนท์ชะเง้อคอมองเพื่อนสนิทที่เดินเข้าห้องมาอย่างปลงตก บางทีระดับความขี้เสือกของมันก็มีมากกว่าผู้หญิงหลายคนซะอีก
“ยัยเฉิ่มบอกกูว่ายูมิอยู่ต่างประเทศ แต่กูไม่เชื่อหรอก”
“ทำไม”
“ยัยนั่นพิรุธทุกอย่าง มึงก็เห็น”
“พวกกูไม่เห็นเหี้ยอะไรเลยครับ มีแต่มึงนั่นแหละที่ร้อนรน เอางี้มั้ยไปแดกเหล้าที่ผับไอ้คิงส์กัน”
“ไม่อยากไปเว้ย เอาไอแพดกูมา”
“มึงจะทำไร อย่าบอกนะ…”
“มึงนี่มันได้ใจกูจริงๆ ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนมึงก็ไม่เลิกเปย์เขาว่างั้น สุดยอดเพื่อนรัก”
“หยุดพูดสักทีไอ้เซนต์ รำคาญชิบหายคนยิ่งหงุดหงิดอยู่”
“หงุดหงิดแล้วจำเป็นต้องเปย์ขนาดนั้นมั้ยว่ะ ซูเปอร์คาร์ไม่ใช่คันสิบยี่สิบเหรียญนะเว้ย คันตั้งสามพันเหรียญแล้วดูที่มึงจิ้มไป กะจะให้เขาเห็นมึงคนเดียวเลยว่างั้น” เซนต์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้เพื่อนสนิท
แล้วไอ้ที่เขาบ่นมันก็ไม่ใช่อะไร ตอนที่มาวินให้เขาเปย์ของขวัญระหว่างที่ไปห้องของญาดา เชื่อมั้ยว่าตอนเขาเห็นราคาของขวัญตานี่แทบถลนออกไปชนหน้าจอไอแพดเสียให้ได้ ยิ่งยอดเหรียญที่มาวินเติมใส่ไว้อีกพอเข้าไปเช็กก็เป็นต้องอึ้งหนัก เพื่อนเขามันต้องบ้าและคลั่งรักขนาดไหนถึงมียอดเหรียญสะสมอยู่เป็นล้านในบัญชี
“ใช่! กูต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น”
“ไปแดกเหล้ากับพวกกูเหอะ อย่างน้อยก็ผ่อนคลายหน่อย” ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของเพื่อนสนิทแค่เห็นก็อยากจะขำออกมา แต่กลัวบาทามันจะลอยใส่หน้าเสียก่อนจึงข่มเอาไว้
“เอ่อ…ไปก็ไป”
“ลุกสิ…เลิกดูได้แล้ว มึงไม่เปย์หนักสักวันยูมิก็ไม่ได้ขาดรายได้”
“อืม”
แล้วมันฟังเขาซะที่ไหนกัน ขนาดบอกไปแบบนั้นสายตาของมาวินก็ยังจับจ้องหน้าจอไม่ห่าง ไม่อยากคิดเลยตอนมันเจอตัวจริงจะคลั่งรักขนาดไหนนี่ขนาดในจอยังขนาดนี้ ถ้าเจอตัวจริงขึ้นมามันต้องถึงขึ้นสิงร่างยูมิแน่ๆ
@Kingdom Club
“ไง! นึกว่าจะไม่มา”
“ตอนแรกนึกว่าจะนานกว่านี้ไงเลยบอกปัดไป” เซนต์ยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นจิบอย่างละเมียดละไม พลางมองเพื่อนสนิทที่ยังจดจ้องกับหน้าจอไม่ห่าง
“อีกแล้วเหรอว่ะ”
“เออ…แม่ง ขนาดปากบอกหงุดหงิดนะ”
“แล้วไงภารกิจพวกมึงสำเร็จมั้ย”
“ถ้าสำเร็จไอ้วินคงไม่นั่งหน้าหง่อยเป็นปลาเค็มตากแห้งแบบนี้หรอก”
“มาวินจ๋า เปลี่ยนจากสนใจยูมิมาสนใจเจสซี่แทนมั้ย ไม่ต้องเปย์ไม่โดนเทแถมให้เบิ้ลรอบสอง”
“ขยับไปไกลๆ กูไอ้เจต”
“เจสซี่ย่ะ”
“กระแดะซิบหาย อยากเป็นไอ้เจตจนตัวสั่นแต่เสือกทำเป็นเจสซี่อยู่ได้”
“อุ้ย! แรงอะ สงสัยจะหงุดหงิดจริง ดูท่าแม่สาวเนิร์ดล่องหนคนนั้นจะทำให้มาวินของเจสซี่โกรธมากละสิ”
“ไอ้เจตกูจะเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้าย ถอย…ห่างๆ …กู”
“อุ๊บ!”
“มึงก็ไปแกล้งมันอยู่ได้อีเจสซี่…วินจ๋า อย่าไปสนใจอีเจสเลยสนใจเอสซี่ดีกว่า”
ยัง! พวกมันยังไม่เลิกแหย่เขาอีก พวกมันก็รู้ว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหนแต่ก็ยังทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่ม เอาเท้าอุดปากเพื่อนจะผิดไหมหรือต่อยพวกมันสักคนละหมัดดี
“เอ่อ…กูไม่เล่นแล้วก็ได้จ้องเขม็งอะไรขนาดนั้น” เอสซี่หน้าหง่อยถึงกับไปไม่เป็นเมื่อสายตาคมกริบของเพื่อนสนิทตวัดเฉี่ยวมองมาทางเขากับเจสซี่สลับกัน ดูก็รู้ว่าถ้าเล่นอีกหน่อยไม่ตีนก็มือของมันได้ลั่นเข้าปากใครสักคนแน่ เพิ่งไปฉีดโบท็อกมาหมาดๆ จะมาบวมซ้ำเพราะไอ้มาวินต่อยไม่ได้
“อย่าไปสนใจมันเลย ให้มันเปย์น้องยูมิของมันให้หนำใจ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง” ไนท์พูดอย่างขอไปที พลางกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ใส่มากนัก ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าอีกสักพักเพื่อนของเขาก็ดีขึ้นเพราะเสียงหวานๆ ของยูมิ ยิ่งเธอเรียกชื่อมันผ่านไลฟ์บ่อยๆ ก็ยิ่งเพิ่มความอารมณ์ดีให้มันประหนึ่งเธอมานั่งเรียกอยู่ข้างหู
“นี่อีเจสซี่มาเล่นไรสนุกกันมั้ย”
“อะไรของมึงอีกอีเอส”
“มึงเห็นนั่นมั้ย ตรงบาร์น้ำนะใช่น้องศึกษาศาตร์ที่มึงจ้องจะงาบรึเปล่า”
“ใช่จริงด้วย”
“ไปแย่งมาจากชะนีหน้าสวยนั่นสิ แล้วกูจะให้กระเป๋าชาแนลคอลใหม่กับมึง”
“ถามจริง!” แค่ได้ยินคำว่าชาแนลคอลใหม่เจสซี่ก็ถึงกับหูผึ่งขึ้นมาบอกก่อนนะว่าเขาไม่เคยแย่งผู้กับใคร ส่วนหนึ่งก็เพราะหน้าตาดีผู้ก็จะแวะเวียนมาหาเอง แต่ไม่รู้วันนี้ทำไมอีเอสซี่มันนึกคึกอะไรขึ้นมา ถึงมาท้าทายเขา แค่คิดก็สนุกแล้ว ลองดูสักครั้งคงไม่เสียหาย
“ระวังเขาตบมึงนะเจสซี่”
“เป็นห่วงเค้าเหรอวินจ๋า”
“เปล่าอะ กูเป็นห่วงร้านไอ้คิงส์ มึงไม่ห้ามมันหน่อยเหรอ”
“ไม่อะ เดี๋ยวกูตามเก็บศพทีหลังแล้วกัน อีกอย่างก็น่าสนุกดีออก”
“อวยพรกูกันฉ่ำเชียวนะพวกมึง คอยดูทั้งผู้มั้งชาแนลต้องเป็นของเจสซี่คนเดียว” ว่าจบเจสซี่ก็เดินนวยนาดไปทางบาร์น้ำด้วยความมั่นหน้ามั่นโหนกของตัวเอง พลางตวัดสายตากลับมาที่กลุ่มเพื่อนนิดหน่อยเพื่อให้เตรียมดูผลงานอันน่าภูมิใจครั้งแรกของตัวเอง
“นี่ไอ้วิน งานเกียร์ที่กำลังจะถึง ช่วยกูหาเด็กมาทำงานที่สโมสรหน่อยดิ”
“มึงก็เข็นเด็กปีหนึ่งมาทำดิ ทำไมต้องใช้กู”
“กูอยากได้คนไว้ใจมาช่วยทำงานเอกสาร ไม่ใช่ใช้แรงงาน หาให้หน่อย เด็กมึงวันนี้ก็ได้ ดิวให้หน่อย”
“ไม่เอากูไม่อยากคุยกับยัยเฉิ่มตอนนี้” คนกำลังอุตส่าห์จะอารมณ์ดีอยู่แล้วแท้ๆ แม่ง!ไอ้คิงส์ไอ้ชิบหาย ทำไมต้องทำให้กูหงุดหงิดเพราะยัยเฉิ่มญาดาอีกแล้ว
“มันโกรธอะไรขนาดนั้นว่ะ” คิงส์ไม่เข้าใจว่าตัวเองเผลอพูดอะไรผิดไปตั้งแต่ตอนไหน จึงเอ่ยกระซิบถามเซนต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ แทน
“ยัยเฉิ่มก็คือญาดาผู้หญิงที่กูเล่าให้ฟังว่าอาจจะเป็นยูมิตัวจริงก็ได้”
“แล้วยังไง ไหนว่าวันนี้ทำแผนจับกัน”
“ก็ทำ แต่แม่งเหมือนไม่ได้อะไรมากไปกว่าเดิม แต่กูตงิดใจนะว่าต้องใช่ ทุกอย่างชี้ไปที่เธอ แต่ไอ้วินแม่งไม่ยอมรับความจริงมากกว่า”
“ยูมิสวยเซ็กซี่ขยี้ใจขนาดนั้น แต่ผู้หญิงที่กูเห็นวันนี้มันต่างกันลิบลับเป็นกูก็ไม่เชื่อว่ะ”
“นั่นมันก็จริง”
- Writer
