บทนำ
1050 Words
พระจันทร์เต็มดวงสุขสกาวสดใส ทอดลงมาสะท้อนพื้นน้ำ ราวกับมีดวงจันทร์อยู่สองดวง ธนัส ชายหนุ่มอายุ 35 ปี ยืนมองพระจั้นทร์ที่ทอดลงมาผ่านพื้นน้ำ เมื่อกลับมาจากส่ง ฟ้ามณี แฟนสาวที่เขาเพิ่งขอเป็นแฟนวันนี้มาหมาดๆ
ดวงตากลมโตสดใส รอยยิ้มที่ชวนมอง ใบหน้าที่ดึงดูดเขาไว้ ราวกลับต้องมนต์สะกดเมื่อได้มอง ทำเอาเขาคิดถึงเธออยู่เสมอ ตั้งแต่ครั้งแรกเจอ ที่ทะเลในคราวนั้น
ธนัสหยิบโทรศัพท์ มากดเบอร์โทรออกหาใครบางคน
“สวัสดีค่ะ” ไม่นาน ปลายสายก็กดรับสาย
“พี่ถึงคอนโดแล้วนะครับ น้องฟ้า” ธนัสรีบรายงานความเคลื่อนไหวของตนเองให้แฟนสาวฟัง โดยที่เธอไม่ต้องร้องขอ
“ค่ะ”
“น้องฟ้าทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะนอนค่ะ”
“ พรุ่งนี้ มีเรียนกี่โมง” ธนัสถามออกมาอย่างมีจุดประสงค์แอบแฝง
“บ่ายโมงค่ะ” ฟ้ามณีบอกออกมาตามตรง
“เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ จะไปส่งเรียน”
“ไม่ต้องก็ได้นะคะ หอฟ้าอยู่ใกล้มอ มากๆ” ฟ้ามณีบอกออกมาอย่างเกรงใจ
“ต้องครับ เพราะพี่คิดถึง อยากจะเจอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ”
“งั้นน้องฟ้าฝันดีนะครับ พี่ไม่กวนแล้ว”
“ค่ะ”
ธนัสรอให้ฟ้ามณีตัดสายไป เขาหันมองพระจันทร์ต่อ ด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม
“พระจันทร์เต็มดวงในวันนี้ สวยกว่าทุกๆวันเลย” ธนัสพึมพำกับตัวเองอย่างสุขใจ
ด้านฟ้ามณี
หลังจากวางสายจากพี่ธนัส แฟนหมาดๆของเธอไปด้วยรอยยิ้ม เธอเองนั้นยังไม่ได้เข้านอนในทันที แต่ทว่ากลับเบิกประตูออกมานั่งที่ระเบียง มองพระจันทร์เต็มดวงอย่างเคยชิน
“พระจันทร์ สวยจัง” ฟ้ามณีมองพระจันทร์แล้วพูดออกมาอย่างสุขใจ พลันทำให้เธอ พยายามนึกย้อน ว่าเธอเคยเห็นผู้ที่ยิ้มแล้วทำให้เธอนึกถึงดวงจันทร์ แต่ทว่า เธอพยายามคิดสักเพียงใดก็คิดไม่ออกอยู่ดี ว่าเธอเคยเห็นรอยยิ้มนั้นจากใคร
“ผู้ที่มีรอยยิ้มงดงาม ดั่งยามพระจันทร์เต็มดวง เราเคยเห็นใครยิ้มแบบนี้กันนะ” ฟ้ามณี พูดออกมาแล้วก็พยายามนึก พลันสายลมก็พัดโชยมาปะทะกายของเธอ แต่ทว่า มันอบอุ่นเหมือนมีคนมากอดเธอเอาไว้ ฟ้ามณียิ้มออกมากับสายลมที่ปะทะกายนี้
ราชานาคชั้นกษัตริย์ ที่มีพระวรกายสีดำเกล็ดสีทอง บัดนี้ นั่งเคียงข้างฟ้ามณีในร่างกายของมนุษย์หนุ่มกำยำ ที่มีใบหน้าหล่อเหล่าราวกับหนุ่มอิตตาลี่ ท่านชอบที่จะนั่งเคียงฟ้ามณีดั่งเงาเคียงจันทร์ คอยปกปักษ์รักษา และคุ้มครอง แต่ไม่รบกวนและปรากฎกายให้ฟ้ามณีเห็น ท่านเองคอยนั่งเป็นเพื่อน และนั่งฟังฟ้ามณีพูดและบอกในทุกๆสิ่ง
ฟ้ามณีนั่งมองพระจันทร์ ไปสักพัก อย่างสุขใจ แต่แล้วเธอเองก็น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงเพลงของห้องข้างๆที่ดังลอดมา
“ฝากเป็นเพลง ให้ลอยแล่นลมไป ล่องลอยไปให้ถึงเธอ แม้จะเนินนาน ยังรักเธอ ตราบนาน อสงไขยเวลา”
ฟ้ามณีถึงกับรีบหยิบโทรศัพท์ มาค้นหาชื่อเพลงจากคำร้องเหล่านี้ เพราะมันกินใจของเธอเหลือเกิน กินจนของเธอ จนร้องไห้ ไม่รู้ตัว เมื่อได้ชื่อเพลง ฟ้ามณีก็เปิดฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเอง น้ำตาไหลตั้งแต่ประโยคแรก ถึงประโยคสุดท้ายเหมือนกัน เธอนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น อย่างไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ตัวเองนั้นรู้สึก ไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่ตอนนี้
พญานาคหนุ่มในร่างมนุษย์ผู้ปกปักษ์และอารักษ์ ได้แต่นั่งมองเธอ อย่างสงสาร จับหัวใจ แต่ท่านเองต้องใจแข็ง ไม่แพ้เสียงหัวใจ อย่างที่เป็นมา
ท่านได้แต่นั่งมองฟ้ามณีอยู่อย่างนั้น ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น ไม่อาจที่จะสัมผัสฟ้ามณีได้อีกต่อไปแล้ว แม้จะอยากปรากฏกาย กอดปลอบใจเธอที่มีอาการโศกเศร้าในตอนนี้ เพราะว่ามันคือสิ่งที่ไม่ควร
ฟ้ามณี นั่งเหม่อมองพระจันทร์อันงดงามเต็มดวงในวันนี้ อยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าห้อง มาล้มตัวลงนอน
ไฟในห้องถูกปิดลง พร้อมกับเสียงเพลงที่เธอเพิ่งเปิดฟังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอในความทรงจำ แล้วเธอก็น้ำตาไหลหยดลงหมอนไปเรื่อยๆ ที่ละหยด จนเธอนั้นหลับไป
พญานาคหนุ่มผู้ปกปักษ์อารักษ์ประจำตัวของเธอ นั่งมองเธอที่นอนหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตา อย่างสงสารจับหัวใจ ท่านเองมักนั่งมองฟ้ามณีหลับไหลอย่างนี้เสมอ นั่งมองมาเนินนานหลายปีแล้ว และแม้แต่แมลงเล็กๆ หรือยุงสักตัว ก็ไม่มีทางได้เข้าใกล้เธอได้เลยสักครั้ง
ไม่นานรอยยิ้มอย่างแสนเอ็นดูฟ้ามณีก็ปรากฏมาบนใบหน้าของพญานาคหนุ่มในร่างมนุษย์ที่ไปละม้ายคลายหนุ่มอิตตาลี่ และนี่ก็คือเจ้าของรอยยิ้มที่งดงาม ดั่งยามพระจันทร์เต็มดวง ที่ฟ้ามณี ถวิลหา และคิดถึง อยู่ในความทรงจำที่ลึกสุดหัวใจของเธอ พระมันถูกซ่อนเอาไว้ โดยการร่ายมนต์สะกดจากเจ้าของรอยยิ้มนี้เอง เหตุเพราะไม่อยากให้เรื่องราวในอดีต ที่ผ่านมาเนินนาน ทรงผลต่อการดำเนินชีวิตในปัจจุบันของผู้หญิงตรงหน้า ความรู้และระลึกได้ในอดีต ก็ไม่เป็นผลดีเสมอไป คนที่จำในทุกๆอย่างได้ ย่อมเจ็บปวดกว่าคนที่ลืมสิ้นแล้วเสมอ หากจะมีใครที่ต้องเจ็บ ท่านนั้นขอรับความเจ็บนี้เอาไว้เอง เคยเจ็บมาเช่นไร ท่านก็ยินดีเจ็บต่อไปเช่นนั้น เพื่อคนที่ท่านรัก และปรารถนาดี ท่านเองทนได้เสมอ
- Writer
