สิริราชจันทรา

บทที่ 2 การมีอยู่ของอินทุมาลา

“ก็หลากหลายเรื่องเลยครับพ่อครู ไม่ว่าจะเป็นทหารคนสนิท การที่มีองค์พญานาคคุ้มครอง แล้วการที่ท่านปรากฎตัวให้เห็น ยากที่จะเชื่อมากๆ แต่เวลาที่พ่อครูบอกออกมา ผมกลับเชื่อได้โดยไม่ยากเลย” ธนัสบอกออกมาตามตรง มันคือเรื่องที่ยากที่จะเชื่อ แต่ทว่าเขาเองนั้นอยากที่จะรับฟังและรับรู้เรื่องราวเหล่านี้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นข้าจะเล่าให้ฟัง หากเจ้าตัวอย่างเอ็งนั้นอยากรู้ ”พ่อครูระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วตอบกลับแก่ธนัส

ทั้ง 4 คน ที่นั่งอยู่ตรงหน้าพ่อครูด้านล่างที่พ่อครูนั่ง มองมายังพ่อครูอย่างจดจ่ออยากที่จะฟัง

“เรื่องราวมันเกิดขึ้น เมื่อแปดหมื่นปีที่แล้ว กาลเวลานั้นกำลังเกิดสงครามบาดหมางระหว่างครุฑและนาค เจ้านะคือทหารชาตินักรบของท่านพญาสุบรรณ ที่กำเนิดมาจากขนของท่าน ในขน 1 เส้น จะมีขนเล็กๆ อยู่ในนั้นดั่งเส้นด้าย นับร้อยนับพัน นับหมื่นเส้น เจ้าคือหนึ่งในขนเล็กๆเหล่านั้นของพญาสุบรรณ ที่ได้ถือกำเนิดขึ้นมา ซึ้งองค์พญาสุบรรณนั้นคือพญาครุฑ พระองค์ท่านขอพรจากองค์พระนารายณ์ว่าขอให้สามารถสร้างเหล่าครุฑได้ โดยการสร้างเหล่าครุฑนี้สามารถสร้างได้จากขนของพระองค์เอง ซึ้งพญาครุฑองค์อื่นๆไม่สามารถทำแบบนี้ได้ พระนารายณ์ท่านจึงทรงให้พรว่า แค่มีเพียงเศษเสี้ยวขนหนึ่งของสุบรรณ ก็จักมีครุฑปรากฎได้ทุกเมื่อหากสุบรรณนั้นต้องการ เพื่อดำรงค์เผ่าพงษ์พันธุ์เจ้านั้นชื่อว่าอินทุมาลา การมีอยู่ของเจ้าเพื่อการทำศึกกับเหล่านาคทั้งหลาย ทหารครุฑนั้นมีอยู่มากมายหลายตนนัก แต่เจ้ากลับโดดเด่นเป็นแนวหน้า นาคทั้งหลายต่างหวาดกลัวเมื่อได้ได้ยินชื่อของเจ้า แม้ว่าไม่เคยเห็นหน้า เพราะความโหดร้ายของเจ้านั้นเลื่องชื่อลือชา”

“เดี๋ยวนะครับ ผมนี่นะเหรอเคยเป็นครุฑ” ธนัส ขัดออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“อินทุมาลาเหรอ คุ้นชื่อนี้จัง”ฟ้ามณีบอกออกมาอย่างที่เธอรู้สึก

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ไม่แปลก เจ้าลองฟังต่อไปก่อนพ่อหนุ่ม” พ่อครูหัวเราะแล้วกล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดี แล้วกล่าวต่อ

“การต่อสู้กันระหว่างเผ่าพงษ์วงศ์นาค และครุฑนั้น ก็ดำเนินไปไม่มีจบสิ้น ไม่ว่าครุฑหรือนาค ก็มีการตายตกตามกันไปในระหว่างการสู้รบนั้น แต่ทว่า ไม่มีผู้ใดสามารถทำอะไรอินทุมาลาได้เลย อาจจะเป็นเพราะเจ้าเกิดจากขน เส้นที่แข็งแรงขององค์พญาสุบรรณก็เป็นได้ กาลเวลาล่วงเลยไป ประหนึ่งฟ้าเล่นตลก อินทุมาลาที่แปลงกายเป็นมนุษย์มาเที่ยวเล่นยังโลกมนุษย์ได้อำพรางกลิ่นกายครุฑไม่ให้เหล่านาคได้กลิ่น ให้ได้กลิ่นของเขาประหนึ่งมนุษย์ธรรมดาผู้หนึ่ง และในวันนั้นอินทุมาลาได้พบกับสาวงามต้องตาเข้าอย่างจังที่ริมแม่น้ำใหญ่แห่งหนึ่ง อินทุมาลาพึงใจในหญิงงามคนนั้น โดยเข้าใจมาตลอดว่านางเป็นมนุษย์ แต่ความจริงแล้วนั้น นางคือนางนาคสาวแปลงกายมาเที่ยวเล่นยังโลกมนุษย์และได้อำพรางกลิ่นกาย เช่นเดียวกันกับอินทุมาลา

ทั้งสองพบปะกันอยู่บ่อยครั้ง จนก่อเกิดเป็นความรัก และตั้งใจจะแต่งงานอยู่กินรวมกัน อินทุมาลาตั้งใจว่า หากจบเรื่องราวสู้รบระหว่างครุฑและนาค จะบอกนางอันเป็นที่รักในสถานะตัวตนจริงๆ ว่าเขานั้นคือครุฑ แต่ว่าเคราะห์ซ้ำกรรมร้าย ยังไม่ทันที่จะได้บอกนางอันเป็นที่รักคนนั้นเลย กลับเกิดเหตุขึ้นมาก่อน”

“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะพ่อครู” เนยกรอบถามออกมาอย่างอยากรู้ เมื่อพ่อครูเว้นช่วงพูดเพื่อหายใจ

“อินทุมาลาออกลาดตระเวรอีกครั้ง แล้วโฉบนาคที่เล่นน้ำอยู่ขึ้นมาฉีกกลางตัวเพื่อทำลายเผ่าพงษ์วงศ์นาค แต่ทว่าเคราะห์ร้าย อินทุมาลามองนาคที่ฉีกนั้น ภาพได้ปรากฎให้เห็น นางคือน้องหญิงโสภิตราที่พบกันอยู่บ่อยครั้งริมฝั่งแม่น้ำ ที่อินทุมาลาเองนั้นเข้าใจมาตลอด น้องโสภิตรานี้เป็นมนุษ์ และน้องโสภิตรานั้น ตายโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ฆ่านางนั้นคือใคร อินทุมาลาหยุดนิ่งประหนึ่งไร้ซึ้งลมหายใจ เข้ามองไปยังกรงเล็บของตนเองที่ฉีกร่างของคนรัก มองอย่างเสียใจ มองอย่างไม่รู้สึกผิดกับการฉีกนาคตนใดเท่าครั้งนี้มาก่อน มองอย่างอยากที่จะชดใช้มันด้วยชีวิตเช่นกัน มองอยู่อย่างนั้น และน้ำตาก็ร่วงไหล น้ำตาหยดแรกตั้งแต่เขานั้นอุบัติมีชีวิตขึ้นมา ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากอินทุมาลา มีแต่ความรู้สึกผิดเต็มหัวใจเท่านั้น เขาวางร่างนางนาคที่เขารักไว้บนโขดหิน แล้วตนเองก็ยืนมองดูน้องหญิงโสภิตราครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะใช้กรงเล็บของตนเองจิกบริเวรลำคอของตนและกระชากลูกกระเดือก จนลูกกระเดือกขาด ให้ตายตกตามกันเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ก่อ อย่างสำนึกผิดในการกระทำ”

“แล้วจากนั้นละจ๊ะพ่อครู” เป็นน้ำมนต์ที่ถามออกมาอย่างเศร้าใจไปกับเหตุการณ์ที่ได้ฟัง

“พญาสุบรรณที่ทรงรับรู้ทุกอย่างในเหล่าครุฑที่ตนสร้าง ได้นำร่างของอินทุมาลาไปหาองค์พระนารายณ์เพื่อขอความเมตตาจากองค์พระนารายณ์

“พระองค์ได้โปรดช่วยอินทุมาลาด้วยเถิด ด้วยอินทุมาลานั้นเปรียบดั่งบุตรของข้าพเจ้า เขาผิดพลาดและเสียใจ ข้าพเจ้าอยากให้เขาได้แก้ไขและแก้ตัว”พญาสุบรรณขอร้ององค์พระนาราย์เพื่อให้ช่วยชีวิตของอินทุมาลา ที่พระองค์นั้นรักประหนึ่งบุตรในอุทร

“เจ้าแน่ใจหรือ ว่าจะชุบชีวิตนี้”องค์พระนารายณ์ถามพญาสุบรรณอย่างมีนัยยะบางอย่างในสิ่งที่ท่านมองเห็นในอนาคต

“แน่ใจ ข้าพเจ้าแน่ใจ ข้าเจ้าเพียงแค่อยากเห็นเขามีชีวิตอยู่ต่อในโลกใบนี้” องค์พญาสุบรรณตอบโดยไม่ลังเล

“งั้นเจ้าจงไปเถิด เราจะพิจรณาให้”