เมื่อถึงเวลาปาร์ตี้จึงไม่ได้ไปเรียกเพราะอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่ คิดว่าตื่นขึ้นมาก็คงจะโทรหาหรือตามลงมาเอง
“อือ พวกเราอยู่ที่สวนหลังบ้าน.. ยังไม่ดีขึ้นเลยเหรอ.. อือ ๆ ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะบอกทุกคนให้”...
“ขอโทษจริง ๆ นะเพื่อน แต่วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะดื่มจริง ๆ” เขาเครียดจนปวดหัวก็เพราะผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถติดต่อกับเธอได้ และเขาก็เผลอหลับไปจริง ๆ จากที่ตอนแรกแค่จะหาทางเลี่ยงมาจากเพื่อน ๆ เท่านั้น
(ไม่เป็นไรหรอก กลับไปนอนพักให้เต็มที่ อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ)
“ขอบใจนะ”
(ฝากบอกมันด้วยว่าไม่มีมันพวกเราก็สนุกได้ เพราะที่นี่ยังมีน้าอี้ คุณยายแล้วก็คุณบีด้วย)
เสียงกลั้วหัวเราะคล้ายเยาะเย้ยนิด ๆ ที่ดังผ่านโทรศัพท์เข้ามาทำให้อลันถึงกับขมวดคิ้ว ไม่ใช่ด้วยความไม่พอใจ แต่เพราะสะดุดใจกับชื่อของหญิงสาวที่ได้ยินต่างหาก
“ไทเลอร์มันบอกว่ามีใครอยู่ด้วยนะ”
(คุณยาย น้าอี้
