เธอหวาดหวั่นจนไม่กล้าแม้แต่จะหยิบน้ำขึ้นมาดื่มด้วยซ้ำ ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องทำงานที่ตกแต่งเอาไว้อย่างมีสไตล์
ก๊อก ๆ ๆ
เธอหันขวับไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูให้สัญญาณ และยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะพี่อี้”
หยางอี้มองหญิงสาวที่ทักทายพร้อมกับพยักหน้ารับเล็กน้อย เขารอเธออยู่ตั้งแต่เช้า กะว่าเธออาจจะรีบมาพบก่อนเที่ยง ตั้งใจจะพาเธอไปกินข้าวกลางวันด้วยกันสักมื้อ และถือโอกาสนั้นคุยเรื่องที่ต้องการจะคุยด้วยตั้งหลายวันแล้วแต่ยังหาโอกาสไม่ได้ เพราะต้องเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นในกลุ่มต่าง ๆ มากมายในช่วงปลายปีแบบนี้
“นั่งสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
“มาถึงนานแล้วเหรอ”
“เพิ่งถึงสักครู่นี้เองค่ะ พี่อี้นัดบีมาพบทำไมเหรอคะ”
“อยากให้ผมพูดตรง ๆ หรือว่าอยากให้พูดแบบอ้อม ๆ ล่ะ”
“..บอกมาตรง ๆ เถอะค่ะ” คำถามของเขาทำให้เธอยิ่งรู้สึกกังวล แต่มันไม่มีทางเลี่ยงได้แล้ว ไม่ว่าจะที่นี่
