“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณไซม่อน” แล้วหันไปทางชายหนุ่มที่หมายตา “พี่อี้คะ เราไปทานข้าวกันได้หรือยัง”
“เพิ่งจะสี่โมงเอง เดี๋ยวค่อยไปก็ได้”
“เดี๋ยวรถติดนะคะ ไปตอนนี้เลยดีกว่า”
“ก็ได้” เขาตอบตกลงเมื่อคำนวณเวลาดีแล้ว “ผมไปก่อนนะครับคุณไซม่อน”
“ครับ บอสจะกลับเข้ามาที่บริษัทอีกไหมครับ”
“ไม่ กินข้าวเสร็จแล้วผมจะเลยไปรับหยินเขาที่มหาวิทยาลัยเลย”
“ครับ โชคดีนะครับ”
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้คนสนิทแล้วลุกขึ้น แล้วชวนพรพิมลออกไปจากห้อง
“วันนี้หยินเขาไม่ไปรับใช้คุณแม่เหรอคะ” พรพิมลเอ่ยถามเมื่ออยู่ในลิฟต์กันสองต่อสอง
“ไปสิ”
“แล้วทำไมต้องไปรับด้วยล่ะคะ คือบีหมายความว่าพี่อี้ไม่กลัวคุณแม่โกรธเหรอคะ ถ้าพี่อี้เป็นคนไปส่งเธอ” เธอรีบแก้ตัวเมื่อเห็นแววตาไม่พอใจของเขา ไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรกันแน่ แล้วมาให้ความหวังกับเธอทำไมถ้ายังเป็นแบบนี้.. แล้วทำไมเขาไม่ตอบล่ะ เธอได้แต่ทำท่าฮึดฮัดขัดใจ เดินตามเขาออกจาก
