... ต่อให้รักมากเพียงใด ต่อให้ใจคิดที่จะให้อภัยและให้เวลาแก่เขา ต่อให้คิดว่าต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นให้ได้ ต่อให้มีเหตุผลอะไร ๆ อีกมากมาย เธอก็ยังปวดใจอยู่ดี เพราะเธอรักเขามากนั่นเอง รักมากจึงเจ็บมากแบบนี้...
“หนูไม่น่ามาที่นี่เลย”
“หันหน้ามาคุยกัน อย่าหันหลังคุยกันแบบนี้ เพราะมันจะไม่เข้าใจกัน” เขาพูดพร้อมกับแตะมือไปที่ไหล่บอบบาง แต่เธอกลับขยับไหล่หนี “อย่าดื้อสิ ไม่น่ารักเลยรู้ไหม”
“หนูรู้ตัวดีค่ะว่าไม่ใช่คนน่ารัก คุณท่านไม่ต้องมาตอกย้ำหรอก” เธอเริ่มพาลใส่ด้วยความน้อยใจ พยายามไม่ให้เสียงสั่นให้เขาจับได้ว่ากำลังจะร้องไห้
แต่คนที่ความรู้สึกไวแบบหยางอี้มีหรือจะไม่รู้ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแล้วรีบขยับไปชิดร่างบาง เอี้ยวหน้าไปมองให้แน่ใจ เธอรู้ตัวและเอี้ยวหน้าหนี แต่ก็หนีไม่ได้อีกแล้ว เพราะตัวของเธอถูกเขารวบรัดเอาไว้ด้วยแขนกำยำ
“ร้องไห้ทำไม ถ้าเรื่องแค่นี้หนูหยินยังไม่เข้มแข็ง แล้วอนาคต
