มือเล็กค่อย ๆ ดึงออกจากมือใหญ่ที่กุมเอาไว้ และเขาก็ยอมปล่อยโดยดี ไม่ว่าเขาจะดูร้ายเอาแต่ใจแค่ไหน แต่เขามักจะอ่อนโยนกับเธอเสมอ มันเป็นแค่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เธอก็สัมผัสได้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้
“หนูจะไปอยู่ฮ่องกงกับคุณก็ได้ แล้วหนูต้องไปเมื่อไหร่คะ อีกสองเดือนหรือสามเดือน” อย่างน้อยเธอก็อยากจะมีเวลาได้บอกลาเพื่อน ๆ และอยู่ทำบุญครบร้อยวันให้ปู่ก่อน
“มะรืนนี้เราจะเดินทางกันเลย” เขาไม่ถามเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น แค่เธอตอบตกลงก็ถือว่าจบ
“มะรืนเลยเหรอคะ!” เธอตกใจกับคำตอบที่ได้รับ เพราะมันกะทันหันมากจนเตรียมตัวไม่ทันด้วยซ้ำ “หนูยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลยนะคะ”
“หนูมีพาสปอร์ตแล้วนี่” เขาจำได้เพราะเธอเคยเดินทางไปญี่ปุ่นกับทางมหาวิทยาลัยมาแล้วเมื่อปีที่ผ่านมา “มีพาสปอร์ตก็พอแล้ว เดี๋ยวไซม่อนเขาจัดการให้เอง” รอให้เธอทำเรื่องขอวีซ่าจนผ่านก็คงต้องรออีกเป็นเดือน ๆ สู้ให้เธอไปอยู่กับเ
