แม้แต่ตอนบ่นเธอก็ยังบ่นได้อย่างน่ารักและน้ำเสียงนุ่มนวล น้าอี้โชคดีจริง ๆ “แต่เหล้ามันอร่อยกว่านี้นะครับ”
“เหล้ามีแต่โทษ ส่วนชาถ้วยนี้มีประโยชน์ คุณไทเลอร์ต้องดื่มค่ะ”
แม้เธอจะอ่อนโยน แต่ก็มีความเผด็จการอยู่ไม่น้อย ช่างสมกับน้าอี้จริง ๆ “ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วยล่ะครับคุณหยิน ผมโตแล้วนะครับ”
“ถึงโตแล้วคุณไทเลอร์ก็คือหลานชายที่คุณหยางอี้รักมากอยู่ดี ดังนั้นหยินจะต้องดูแลคุณไทเลอร์ให้ดีที่สุดเพื่อให้คุณหยางอี้สบายใจค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉานแต่อ่อนโยน “ระหว่างที่หยินไปทำข้าวต้มให้ คุณไทเลอร์ต้องดื่มชาให้หมดนะ”
“ครับ” ไทเลอร์รับคำอย่างว่าง่าย ยอมจำนนต่อคำพูดสุดซาบซึ้งของเธอ ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อน้าอี้
เบคกี้หยางเดินออกจากมุมที่ยืนแอบฟังการสนทนาของปันหยีกับหลานชายหัวแก้วหัวแหวน แล้วเดินไปที่โซฟารับแขก
“เป็นอะไร” นางทำเหมือนเพิ่งเดินเข้ามา นั่งลงแล้วเอ่ยถามหลานชายที่กำลังจิบชาด้วยท่
