จนกระทั่งได้มาเห็นพรพิมลปรากฏตัวขึ้นเมื่อประมาณสิบนาทีที่ผ่านมา ถึงคิดได้ว่าหล่อนไปอยู่ที่รังรักของเธอกับหยางอี้ได้ก็เพราะมาดามหยาง จึงเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้บ้าง
“ยายจำได้จ้ะ แต่ทำไมหล่อนถึงทำท่าเหมือนรู้จักกับหลานฉันดีขนาดนั้นล่ะ” ตอบหลานชายแล้วจึงหันไปถามปันหยีอย่างสงสัยใคร่รู้
“ดีตรงไหนครับคุณยาย เธอก็แค่ทักทายเพราะจำผมได้ก็เท่านั้น”
“ยายไม่ได้ถามหลานจ้ะ ยายถามหล่อน”
“ขอโทษครับ ผมนึกว่าคุณยายถามผม.. ผมขอน้ำสักแก้วสิหยิน” เขาก็รู้ว่าผู้เป็นยายถามปันหยี เพราะท่านมองไปทางเธอตอนถาม แต่เขาก็อยากจะตอบแทนเพราะกลัวเธอจะพูดความจริงออกไปทั้งหมด เธอไม่รู้จักยายของเขาดีพอเท่าเขาหรอก
“ได้ค่ะ” ปันหยีรับคำแล้วเดินจากไป
“ทำไมต้องพูดกับเธอซะเพราะเชียว”
“เธอเป็นคนรักของน้าอี้นะครับ ไม่ใช่คนรับใช้ของเรา”
“ใครบอกหลาน น้าอี้บอกเหรอ”
เขาเดาไม่ผิดจริง ๆ ยายไม่ชอบหยิน แต่ทำไมต้องไม่ชอบด้วยล่ะ
