หัวใจของเธอเหมือนถูกน้ำศักดิ์สิทธิ์จากสวรรค์พร่างพรม มันอิ่มเอิบ ตื้นตัน ตื้อไปหมด “สามวันมานี้คุณท่านพูดคำว่ารักบ่อยมากเลยนะคะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดัง ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ “คุณท่าน ๆ ตลอดเลยนะ บอกให้เรียกคุณอี้ จะเรียกเฮีย เรียกพี่ก็ได้ แต่ขอเถอะอย่าเรียกคุณท่าน เพราะฉันไม่อยากดูห่างเหินกับหนูหยิน.. ไหนเรียกใหม่ซิ”
“..คุณอี้”
“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” เขาแตะหน้าผากกับหน้าผากของเธอแล้วคลึงเบา ๆ อย่างหยอกเย้าคนขี้อาย “ที่ฉันพูดว่ารักบ่อยก็เพราะอยากชดเชยให้ห้าปีที่ผ่านมาก็เท่านั้น ฉันอยากให้หนูหยินรู้ว่าฉันรักหนูหยินไม่ได้เหรอ” เขาจะพูดทุกวันจนกว่าเธอจะรับรัก เมื่อเธอรับรักแล้วเขาก็ยังจะพูดต่อไปจนถึงวันที่หมดรักต่อกัน ซึ่งมันคงเป็นวันที่เขาตายจากโลกนี้ไปแล้ว
“อย่าพูดบ่อยนักสิคะ”
“เหตุผลล่ะ มีเหตุผลไหมที่มาสั่งห้ามกันแบบนี้”
เหตุผลก็คือมันทำให้ใจของเธอหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยิน และกลัว
