“แล้วทีเธอล่ะ” พรพิมลไม่ใช่คนยอมคน และไม่ใช่คนที่อดทนต่อทุกสิ่งทุกอย่างได้ดี โดยเฉพาะเมื่อได้อยู่กับศัตรูสองต่อสองแบบนี้ เธอจึงไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ลอยหน้าเดินจากไปง่าย ๆ “ทีเธอทำไมทำได้ เธอมันก็คนอาศัยเหมือนกัน”
“หยินทำเพราะหยินได้รับอนุญาตจากคุณหยางอี้แล้ว เขาอนุญาตให้หยินมีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ และมีสิทธิ์ในตัวเขาเสมือนเป็นตัวของหยินเอง.. หยินต้องอธิบายเพิ่มไหมว่าสิทธิ์นั้นครอบคลุมเรื่องอะไรบ้าง” เธอตอบฉะฉานด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แกเชิดได้อีกไม่นานหรอกอีหยิน ฉันนี่แหละที่จะทำให้แกหงอ” พรพิมลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“ถ้าคุณบีคิดว่าสิ่งที่หยินพูดคือความหยิ่งยโส คุณบีคิดผิดแล้วค่ะ” เธอไม่ได้พูดเพราะทระนงตน แต่เธอพูดเรื่องรักษาสิทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รักผู้ชายคนหนึ่งหมดหัวใจต่างหาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนใจกว้างดั่งมหาสมุทร ยอมให้ผู้หญิงอีกคนเข้าหาคนรักของตัวเองต่อหน้าต่อตาหรอก “หยินขอตัวก่อนน
