“ปล่อยหนูนะคะ” เธอไม่อยากหันไปมองเขาแม้แต่นิด เพราะกลัวน้ำตาแห่งความน้อยใจจะไหลออกมาให้เห็น
“หันมาคุยกันก่อน” เขาดึงแขนของเธอเบา ๆ
“ไม่ค่ะ หนูไม่อยากคุยแล้ว”
“ถ้าไม่คุยแล้วจะเข้าใจกันเหรอ”
“เข้าใจสิคะ”
“เข้าใจว่าอะไร”
“ทำอะไรกันอยู่คะ”
ขณะนั้นเองเสียงของใครคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา คนสองคนที่กำลังผิดใจกันอยู่จึงหันไปมองทางต้นเสียง
ปันหยีชักแขนออกจากมือของหยางอี้ มองพรพิมลด้วยท่าทีเฉยเมย เธอมีสิทธิ์อะไรถึงถามว่าทำอะไรกันอยู่
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ แค่คุยเรื่องส่วนตัวกันนิดหน่อยเท่านั้น แล้วคุณบีล่ะคะ มาตามคุณหยางอี้เหรอคะ”
“จ้ะ คือว่าบีหิวข้าวมาก ก็เลยอยากจะมาถามว่าพอมีอะไรให้ทานบ้างไหมคะ” หญิงสาวที่เข้ามาใหม่ตอบรับหญิงสาวอีกคนแล้วหันไปคุยกับชายหนุ่ม
เธอแอบฟังการสนทนาของพวกเขาอยู่สักพักแล้ว การที่พวกเขามีปากเสียงกันเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เธอรู้สึกพอใจมาก แต่เมื่อเห็นชายหนุ่ม
